De twee gezichten van de regen
Door: Marjorie
Blijf op de hoogte en volg Marjorie
02 April 2018 | Tanzania, Same
Enkele weken geleden zat iedereen vol smacht te wachten op het regenseizoen. De regen om de gewassen op de chamba’s op te laten bloeien tot volwaardige groenten. De watertanks te vullen, die op een drappig laagje na leeg zijn, zodat men niet naar de watertap punten hoeft te lopen om daar enkele emmers water te halen om te koken en je een beetje te kunnen wassen. Het was bloedheet en droger dan droog, alles geel, bruin en dor. Het stof vloog je niet alleen om de oren, maar kruipt overal in. In je huis, je bed, je glas of je kopje, in je laptop, telefoon of auto, overal ligt een laagje van het door de harde wind opgewaaide zand. Het zit in je kleren en je haren en plakt aan het zweet op je huid. Als je je na het douchen afdroogt is je handdoek nog rood.
Precies op 1 maart begon het, eerst een enkele voorzichtige bui, de bevolking komt in beweging. Je ziet langs de weg overal mensen met spades en emmers lopen, de vrouwen fier op hun hoofd en de mannen stoer over de schouder, om de chamba te gaan bewerken. De “rijken” hebben al een tractor om het land om te ploegen, maar meestal is het nog handwerk. En dan zaaien, een boontje in elk kuiltje, ook met de hand. Het land moet klaar zijn zodat de regen hun werk kan afmaken. Maar al gauw worden de voorzichtige buitjes hevige plensbuien alsof er een dam van een stuwmeer is gebroken. Daar waar ook maar een enkel geultje is baant het water zich een weg in een zodanig tempo dat de geultjes al gauw geulen zijn en alles meesleurt wat ze tegenkomt (voornamelijk plastic afval, helaas ), soms echter ook de met zorg gezaaide groentezaaden op de chamba’s. Het water hoopt zich samen met de modder op tegen de gebouwde waterkeringen langs de grotere wegen, zodat deze niet bedolven worden door het slib en daardoor het hele verkeer vastloopt ofwegslipt. Daar waar je een uur van tevoren nog door het losse stoffige zand liep, worden je schoenen vastgezogen in een grote kleverig massa en kom je nog met moeite vooruit of gaat onderuit in het glibberige geheel. In de bergen en op de steppe is nog niet aan de afwatering van de weg gewerkt, deze wordt in het regenseizoen de rivier zelf, die zijn water loost in een grotere rivier waar een brug overheen ligt. Ook die is na enkele dagen hevige regenval niet meer zichtbaar. Dan is het maar gokken hoe je aan de overkant komt, op goed geluk of onverrichter zake terug. En hier dan de schaduwkant van het door de bevolking zo welkome regenseizoen. Je leest over de grote overstromingen in Nairobi en de doden die daar gevallen zijn. Maar het plaatselijke leed komt vaak niet verder dan het horen over je eigen dorpsgenoten, al dan geen familie. Afgelopen week zijn er 2 zwangere moeders ( waarbij de bevalling niet wilde vlotten en ze overgeplaatst moesten worden naar het ziekenhuis voor een keizersnee) en hun ongeboren baby’s overleden, omdat de ambulance door de zware regenval vastliep in de modder. Ik noem het een schaduwzijde, maar het is een donkere zwarte wolk, daar waar voor de anderen de regen als een zonnetje schijnt om de chamba’s te voorzien. Hoe nodig en hoe gruwelijk is zijn aanwezigheid. En hoe nodig is de ontwikkeling van de kleine dorpen in de bergen of op de grote vlakten. De dorpen die nog verstoken zijn van veel (waaronder niet in de laatste plaats ook goede medische zorg) voor ons westerlingen de gewoonste zaken van de wereld als stromend water, elektriciteit, goed openbaar vervoer ( waar we nog ieder dag…..hoe durven we, over klagen), goede wegen, waar we in de winter ook over klagen, omdat er niet genoeg of op tijd gestrooid is, goede medische zorg ( het wordt saai, maar ook daarover klagen we, omdat we misschien een half uurtje hebben moeten wachten voor we aan de beurt waren). Maar dat is onze wereld en dit is deze wereld, zullen we ooit een grote wereld worden? Een wereld waarin iedereen het even goed ( of slecht) heeft? Ik kom nu voor de derde keer hier in Tanzania en denk elke keer, voordat ik als ik aankom, dat ik wel weet hoe het er hier aan toe gaat, maar ik wordt nog steeds verrast, in negatieve (lees hierboven) , maar zeker ook in positieve zin. Laat ik dit ook nog even noemen: De gastvrijheid van de bevolking, hun tijd ( wij hebben de tijd, zij maken de tijd) voor elkaar, hun ongedwongenheid, hun schikken in hun lot, hun goedlachsheid en hun vriendelijkheid. Er is ontwikkeling, er wordt meer nagedacht over de toekomst, meer kinderen gaan naar school, willen iets van hun leven maken. Ik heb het gevoel dat men zich meer realiseert dat je het uiteindelijk zelf moet doen. En dan niet te vergeten….. de prachtige natuur. Wat zijn er veel mooie plekken. De uitzichten vanuit de bergen op de steppe en deze zelf, een bijzonder gebied. Kolibries in de ochtend op de rand van mijn openstaand raam, vrolijk gefluit en getjielp, prachtige vlinders en kleurrijke insecten. Ik geniet er iedere dag van, alhoewel ik, ook al zijn ze nog zo mooi, niet bijzonder dol ben op al die vliegende en springende beestjes.
Dit is Afrika lieve mensen, en Tanzania ten voeten uit. Een land waar een stukje van mijn hart voor openstaat en waar ik zeker nog terug ga komen. Een land waar nog veel moet gebeuren, waar nog veel moet veranderen, maar laat ze alsjeblieft ook dat vasthouden wat het zo bijzonder maakt. Dat wat wij al voor een groot deel kwijt zijn in onze haastige, drukke en vaak ontevreden maatschappij. Ik ga het in ieder geval proberen. Tot een volgende keer.
Liefs Marjorie
Precies op 1 maart begon het, eerst een enkele voorzichtige bui, de bevolking komt in beweging. Je ziet langs de weg overal mensen met spades en emmers lopen, de vrouwen fier op hun hoofd en de mannen stoer over de schouder, om de chamba te gaan bewerken. De “rijken” hebben al een tractor om het land om te ploegen, maar meestal is het nog handwerk. En dan zaaien, een boontje in elk kuiltje, ook met de hand. Het land moet klaar zijn zodat de regen hun werk kan afmaken. Maar al gauw worden de voorzichtige buitjes hevige plensbuien alsof er een dam van een stuwmeer is gebroken. Daar waar ook maar een enkel geultje is baant het water zich een weg in een zodanig tempo dat de geultjes al gauw geulen zijn en alles meesleurt wat ze tegenkomt (voornamelijk plastic afval, helaas ), soms echter ook de met zorg gezaaide groentezaaden op de chamba’s. Het water hoopt zich samen met de modder op tegen de gebouwde waterkeringen langs de grotere wegen, zodat deze niet bedolven worden door het slib en daardoor het hele verkeer vastloopt ofwegslipt. Daar waar je een uur van tevoren nog door het losse stoffige zand liep, worden je schoenen vastgezogen in een grote kleverig massa en kom je nog met moeite vooruit of gaat onderuit in het glibberige geheel. In de bergen en op de steppe is nog niet aan de afwatering van de weg gewerkt, deze wordt in het regenseizoen de rivier zelf, die zijn water loost in een grotere rivier waar een brug overheen ligt. Ook die is na enkele dagen hevige regenval niet meer zichtbaar. Dan is het maar gokken hoe je aan de overkant komt, op goed geluk of onverrichter zake terug. En hier dan de schaduwkant van het door de bevolking zo welkome regenseizoen. Je leest over de grote overstromingen in Nairobi en de doden die daar gevallen zijn. Maar het plaatselijke leed komt vaak niet verder dan het horen over je eigen dorpsgenoten, al dan geen familie. Afgelopen week zijn er 2 zwangere moeders ( waarbij de bevalling niet wilde vlotten en ze overgeplaatst moesten worden naar het ziekenhuis voor een keizersnee) en hun ongeboren baby’s overleden, omdat de ambulance door de zware regenval vastliep in de modder. Ik noem het een schaduwzijde, maar het is een donkere zwarte wolk, daar waar voor de anderen de regen als een zonnetje schijnt om de chamba’s te voorzien. Hoe nodig en hoe gruwelijk is zijn aanwezigheid. En hoe nodig is de ontwikkeling van de kleine dorpen in de bergen of op de grote vlakten. De dorpen die nog verstoken zijn van veel (waaronder niet in de laatste plaats ook goede medische zorg) voor ons westerlingen de gewoonste zaken van de wereld als stromend water, elektriciteit, goed openbaar vervoer ( waar we nog ieder dag…..hoe durven we, over klagen), goede wegen, waar we in de winter ook over klagen, omdat er niet genoeg of op tijd gestrooid is, goede medische zorg ( het wordt saai, maar ook daarover klagen we, omdat we misschien een half uurtje hebben moeten wachten voor we aan de beurt waren). Maar dat is onze wereld en dit is deze wereld, zullen we ooit een grote wereld worden? Een wereld waarin iedereen het even goed ( of slecht) heeft? Ik kom nu voor de derde keer hier in Tanzania en denk elke keer, voordat ik als ik aankom, dat ik wel weet hoe het er hier aan toe gaat, maar ik wordt nog steeds verrast, in negatieve (lees hierboven) , maar zeker ook in positieve zin. Laat ik dit ook nog even noemen: De gastvrijheid van de bevolking, hun tijd ( wij hebben de tijd, zij maken de tijd) voor elkaar, hun ongedwongenheid, hun schikken in hun lot, hun goedlachsheid en hun vriendelijkheid. Er is ontwikkeling, er wordt meer nagedacht over de toekomst, meer kinderen gaan naar school, willen iets van hun leven maken. Ik heb het gevoel dat men zich meer realiseert dat je het uiteindelijk zelf moet doen. En dan niet te vergeten….. de prachtige natuur. Wat zijn er veel mooie plekken. De uitzichten vanuit de bergen op de steppe en deze zelf, een bijzonder gebied. Kolibries in de ochtend op de rand van mijn openstaand raam, vrolijk gefluit en getjielp, prachtige vlinders en kleurrijke insecten. Ik geniet er iedere dag van, alhoewel ik, ook al zijn ze nog zo mooi, niet bijzonder dol ben op al die vliegende en springende beestjes.
Dit is Afrika lieve mensen, en Tanzania ten voeten uit. Een land waar een stukje van mijn hart voor openstaat en waar ik zeker nog terug ga komen. Een land waar nog veel moet gebeuren, waar nog veel moet veranderen, maar laat ze alsjeblieft ook dat vasthouden wat het zo bijzonder maakt. Dat wat wij al voor een groot deel kwijt zijn in onze haastige, drukke en vaak ontevreden maatschappij. Ik ga het in ieder geval proberen. Tot een volgende keer.
Liefs Marjorie
-
02 April 2018 - 12:19
Marga:
Prachtige uitsmijter Marjorie. Tot ziens in Tilburg...of in Same. Een goedeterugvluch en een vele landing in ons toch ook wel leuke landje. -
02 April 2018 - 15:41
T.Hekers:
Lieve Marjorie,
Wat kun jij boeiend je belevenissen schrijven! Kan ervan genieten! Hoe bijzondere
tijden jij doormaakt! Een sterke vrouw...wie zal haar vinden? Dat ben jij!
Ben herstellende van een heup operatie, kop hals prothese, kost tijd en die hebben we!
Tot weer! T.Hekers!
-
02 April 2018 - 17:21
Karin K:
Marjorie..... wat prachtig geschreven, ben er van onder de indruk xx -
02 April 2018 - 18:46
Sjef:
En zo is het! Je hebt het inderdaad boeiend beschreven. Ik wens je een goede vlucht terug en zie je op de vergadering wel weer! -
03 April 2018 - 00:45
Margot Kuijsters:
Wat een prachtig geschreven verhaal, Marjorie! Je hebt het heel mooi verwoord! Het leven daar ligt meer in God's hand. Welkom terug in the First World, het zal ook met dubbele gevoelens zijn.. -
03 April 2018 - 07:26
Elly Geerts:
Goh Marjorie, wat een mooi verslag heb je weer geschreven. Het is zo onwerkelijk voor mij ( ons ) om je dat voor te stellen door al die mooie foto's en verslagen die je al zo prachtig hebt geschreven maar de schaduwzijde verwoord je zo goed dat ik op dat moment niet graag in tanzania zou willen zijn want een mooi land is het zeker. Na al het mooie en goede werk wat je daar verricht, maak je dat natuurlijk ook allemaal mee, maar je hebt je koffers weer gepakt en bent weer klaar..... Nou ja, voor de terugreis. Goede reis en ik zal blij zijn als ik je weer zie Xxx -
04 April 2018 - 08:30
Kristel:
Mooi verhaal weer! En fijn dat je weer veilig terug bent! Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
