Al twee weken voorbij
Blijf op de hoogte en volg Marjorie
20 Januari 2018 | Tanzania, Same
Er zijn twee weken verstreken en het voelt of ik hier al maanden ben. Zo vertrouwd allemaal. De hitte(sinds een paar dagen is het echt warm en droog), het sloffen door het stof, het roepen van Mzungu door de kinderen en bodaboda? door de motortaxi’s. Het groeten op straat, heb er weer een paar nieuwe begroetingen bijgeleerd. Tja, zo denk je het te kennen en dan is het toch weer even net iets anders. Maar de mensen zijn behulpzaam, dus ze schromen er niet voor om langdurig bij je te blijven staan en leggen het allemaal nog eens uitgebreid uit, terwijl ze je hand nog vasthouden. Neeee, gauw doorlopen is er niet bij; polepole. Ik heb m’n draai in het ziekenhuis nog niet zo gevonden. Er is op de afdelingen niet erg veel te doen; de verpleegkundigen hebben allemaal hun eigen taak en zelfs daarmee kan de dienst niet helemaal gevuld worden, dus iedereen hangt er maar een beetje bij en voel ik me best wel overbodig. Ja dat is ook weer een van die vertrouwde dingen, dat rondhangen, maar wennen, nee dat zal het voor een Westerse als ik nooit doen. Zonder swahili kom je niet zo gemakkelijk in contact met de patiënten. De eerste week daarom maar weer even vernieuwd kennis gemaakt en her en der wat uitgedeeld. Hoe blij kun je zijn met een pen en een notitieblokje. Verder mijn ogen goed de kost gegeven (mijn oren niet, want ik versta er toch niks van) en het valt op dat er weer heel wat onderhoud nodig is. Sam, de klussenman was nergens te bekennen. Vol goede moed ben ik naar de Laundry getogen voor mijn “inspectie” van de wasmachines. Ik was niet ontevreden, het personeel gaat er zorgvuldig mee om, alleen de filters waren volgens mij nog geen een keer vervangen of gezuiverd, zie zagen pikzwart. Heb dit dezelfde dag nog met Magdalena Shoo kortgesloten, nadat zij aan mij vroeg wat ik er van vond.
En wat schetste de dag erna mijn verbazing. Sam was gebeld, is gekomen en de filters zijn gereinigd. Hoe makkelijk kan het zijn? Maar afijn, het overige onderhoud zoals het verwijderen en reinigen van de stoffilters was onbekend bij de wasdames en de zeepbakjes zijn 2 maten kleiner geworden door al de aangekoekte zeepresten. Dus in de onderwijsrol geschoten en een training reinigen wasmachine gegeven. Heb nu drie volle maanden om dit proces te volgen.
Omdat er een controle vanuit de regering zou komen moest er de afgelopen dagen stevig gepoetst worden en dan zie je maar weer eens waar zo’n controle goed voor is, jullie begrijpen wel wat ik hiermee bedoel
Mijn overige tijd heb ik voornamelijk doorgebracht met bezoekjes bij bekenden. Een middagje bij Karani vertoefd en bij de DMO op zondag uitgenodigd voor de lunch. Daarvoor eerst met father Filbert naar de mis geweest in een gedeelte van het dorp aan de overzijde van de weg. Die mis heeft tot voor enkele weken altijd plaats gevonden onder een boom, maar de kerk is nu af en dus kan het binnen. Overigens: ik ben de afgelopen twee weken al meer naar de kerk geweest dan de drie jaren hiervoor. En dat valt nog niet mee hoor, het is een lange zit, waarvan ook een behoorlijk deel op je knieën, ik was vergeten hoe pijn dit doet. Jeetje wat een straf!! Een vier uur durende inzegening van frater Simon tot deken was er een van. Niet een straf, maar een van mijn mis bezoeken. Dit was gelukkig wel in de buitenlucht en ook op een plek waar ik nog nooit geweest was, Nyumbani na Mungo. We passeerden een groot stuwmeer, waarvan ik het bestaan niet wist en van waaruit ook een waterproject gestart is.
Met St. Feliciana en St. Agnes ben ik naar het Mama Kevina Hope Centre geweest en daar de verdeling gezien van de sponsoring van jullie vorige keer. Ze waren allemaal super enthousiast. Het voelt goed dat je met zo weinig iemand zo blij kunt maken. De kinderen hebben voor me gezongen en gedanst. Ze zijn echt gelukkig daar, het straalt van hun gezichtjes.
Gisteren naar een begrafenis geweest in Kilomeni, een dorp hoog in de bergen. Het lijk werd opgehaald in een met paarse linten aangeklede auto en zo ging het de berg op, bonkend en beukend, want dit noemen wij geen wegen. Eenmaal boven werd de kist door de mannen overal naar toe gedragen. Eerst naar het huis, dan naar de kerk en daarna naar de begraafplaats. Ook berg op en berg af, trap op, trap af en het graf werd helemaal door de mannen opgebouwd. Eerst gaan ze erin staan om de overledene in het graf te zetten, dan klimmen ze er zelf uit en wordt het graf dichtgegooid en met stenen en aarde opgebouwd. Er komen kransen en bloemen (rozen) op en kaarsen en er wordt ook hier weer veel gezongen. Ik heb geen foto’s durven maken, hielt me maar wat op de achtergrond, maar op het laatst moest ik er toch aan geloven. Je bent als blanke daar nu eenmaal een uitzondering en ze voelen zich vereert als je erbij bent. Dus het uiteindelijke resultaat is toch nog een hele serie foto’s van een prachtig graf. Daarna sloot iedereen aan in een lange rij, in de brandende zon voor een maaltijd, die zoals bij alle gelegenheden uit emmers wordt geschept en men verspreid zich daarna in het dorp om een plekje in de schaduw te bemachtigen. Begrafenis ten einde, een bijzondere ervaring. De weg terug was al net zo hobbelig als de heenweg en gezien de plek in de auto heeft mijn rug dit niet als prettig ervaren. Maar het was het waard.
En wat schetste de dag erna mijn verbazing. Sam was gebeld, is gekomen en de filters zijn gereinigd. Hoe makkelijk kan het zijn? Maar afijn, het overige onderhoud zoals het verwijderen en reinigen van de stoffilters was onbekend bij de wasdames en de zeepbakjes zijn 2 maten kleiner geworden door al de aangekoekte zeepresten. Dus in de onderwijsrol geschoten en een training reinigen wasmachine gegeven. Heb nu drie volle maanden om dit proces te volgen.
Omdat er een controle vanuit de regering zou komen moest er de afgelopen dagen stevig gepoetst worden en dan zie je maar weer eens waar zo’n controle goed voor is, jullie begrijpen wel wat ik hiermee bedoel
Mijn overige tijd heb ik voornamelijk doorgebracht met bezoekjes bij bekenden. Een middagje bij Karani vertoefd en bij de DMO op zondag uitgenodigd voor de lunch. Daarvoor eerst met father Filbert naar de mis geweest in een gedeelte van het dorp aan de overzijde van de weg. Die mis heeft tot voor enkele weken altijd plaats gevonden onder een boom, maar de kerk is nu af en dus kan het binnen. Overigens: ik ben de afgelopen twee weken al meer naar de kerk geweest dan de drie jaren hiervoor. En dat valt nog niet mee hoor, het is een lange zit, waarvan ook een behoorlijk deel op je knieën, ik was vergeten hoe pijn dit doet. Jeetje wat een straf!! Een vier uur durende inzegening van frater Simon tot deken was er een van. Niet een straf, maar een van mijn mis bezoeken. Dit was gelukkig wel in de buitenlucht en ook op een plek waar ik nog nooit geweest was, Nyumbani na Mungo. We passeerden een groot stuwmeer, waarvan ik het bestaan niet wist en van waaruit ook een waterproject gestart is.
Met St. Feliciana en St. Agnes ben ik naar het Mama Kevina Hope Centre geweest en daar de verdeling gezien van de sponsoring van jullie vorige keer. Ze waren allemaal super enthousiast. Het voelt goed dat je met zo weinig iemand zo blij kunt maken. De kinderen hebben voor me gezongen en gedanst. Ze zijn echt gelukkig daar, het straalt van hun gezichtjes.
Gisteren naar een begrafenis geweest in Kilomeni, een dorp hoog in de bergen. Het lijk werd opgehaald in een met paarse linten aangeklede auto en zo ging het de berg op, bonkend en beukend, want dit noemen wij geen wegen. Eenmaal boven werd de kist door de mannen overal naar toe gedragen. Eerst naar het huis, dan naar de kerk en daarna naar de begraafplaats. Ook berg op en berg af, trap op, trap af en het graf werd helemaal door de mannen opgebouwd. Eerst gaan ze erin staan om de overledene in het graf te zetten, dan klimmen ze er zelf uit en wordt het graf dichtgegooid en met stenen en aarde opgebouwd. Er komen kransen en bloemen (rozen) op en kaarsen en er wordt ook hier weer veel gezongen. Ik heb geen foto’s durven maken, hielt me maar wat op de achtergrond, maar op het laatst moest ik er toch aan geloven. Je bent als blanke daar nu eenmaal een uitzondering en ze voelen zich vereert als je erbij bent. Dus het uiteindelijke resultaat is toch nog een hele serie foto’s van een prachtig graf. Daarna sloot iedereen aan in een lange rij, in de brandende zon voor een maaltijd, die zoals bij alle gelegenheden uit emmers wordt geschept en men verspreid zich daarna in het dorp om een plekje in de schaduw te bemachtigen. Begrafenis ten einde, een bijzondere ervaring. De weg terug was al net zo hobbelig als de heenweg en gezien de plek in de auto heeft mijn rug dit niet als prettig ervaren. Maar het was het waard.
-
20 Januari 2018 - 17:02
Elly:
Hallo marjorie, leuk om weer wat van je te horen. Jammer dat je niet zoveel te doen hebt daar in het ziekenhuis maar dat zal nog wel veranderen jouw kennende, jij weet je altijd wel nuttig te maken en anders blijf je net zolang zoeken tot je iets gevonden hebt niet dan. 4 uur in de kerk, een lange zit, maar altijd wat koeler dan buiten zoals bij zo'n begrafenis. Ook weer een hele beleving hoe het er daar aan toe gaat. Het gaat allemaal een beetje anders dan hier in nederland maar vast ook op een Mooie en emotionele manier. Geniet van je weekend en ik wacht weer op een mooi verslag van jou. Groetjes elly -
20 Januari 2018 - 19:51
Mama:
Wat een lang en mooi verslag.Geweldig! Ik kan me nu weer beter voorstellen hoe je daar leeft.Groetjes, xxx mama -
20 Januari 2018 - 22:26
Kristel:
Hoi zus. Leuk om te lezen en tja het blijft een totaal andere wereld
waar dingen heel anders gaan. Fijn dat je op tijd bij de schoonmaak van
Wasmachines bent.... zo blijven de wasjes langer draaien.
Tja en de kerk: dat zijn blijkbaar hele zitten....gebruiken om te mediteren??
Xxx Kristel
-
21 Januari 2018 - 12:09
Sjef En Annelies:
Habari Marjorie
We lezen weer heerlijk jouw belevenissen en het is heel herkenbaar, zoals je wel weet.
Geniet ervan -
23 Januari 2018 - 20:35
Karin Kolen:
Hoi Marjorie,
Wat boffen ze daar met jou......je hebt t nu niet druk maar fijn dat de wasmachine weer jaren mee kan.En ik weet zeker dat ze iedere dag van jou leren.
En benut die kerkdiensten maar voor de rust.
Het lijkt me fantastisch dat de kindjes jou daar zo vrolijk onthalen....dat verdien je ook.
Lieve groetjes van Karin -
24 Januari 2018 - 19:11
Toon:
Hoi Marjorie, Wat een prachtverhaal heb je ons voorgeschoteld, leuk om te lezen en voor mij ook informatief, immers in het kader van m'n voorbereiding ben ik me nu aan het informeren en zo'n verhaal past daar helemaal bij. Nog een paar dagen en we zien elkaar, ergens in die hitte (dus). Het komt nu wel heel dicht bij. Ik wens jou alle goeds in die -ook voor jou ándere en tegelijkertijd vertrouwde- wereld! heel veel groetjes
-
27 Januari 2018 - 22:14
Ingrid:
Jaja, we gaan het met eigen ogen zien allemaal. We boffen toch maar met zo'n wegbereidster voor ons verblijf daar. Door al jouw pionierswerk komen wij in een gespreid bedje waar we alle bijzondere dingen kunnen doen en meemaken waar jij al tijden deelgenoot van bent. Jouw blog hoort daarbij. Zoals Toon al zei: het lezen ervan hoort bij onze voorbereiding. Toch weer hele andere iformatie dan uit de toeristengidsjes die we aan het lezen zijn. Lieve zus, tot gauw!!! -
28 Januari 2018 - 16:49
Jacqueline:
Hoi Marjorie,
Eindelijk eens tijd gevonden om jouw verslagen te lezen. Een wondere wereld. Toch apart dat je niet zo veel te doen hebt daar. Had ik niet verwacht. Hoe is het met de premature babytjes afgelopen, die hobbeldebobbel naar een ander ziekenhuis gebracht moesten worden?
Ik ben inmiddels weer gewend aan de hectiek hier. Op het werk is het superdruk. Ik begrijp uit bovenstaande reacties dat Ingrid en Toon heel binnenkort naar jou komen. Dat is dan weer een leuke afwisseling en gezellig dat zij er zijn. Ik wens jullie heel veel plezier en een mooie safarireis.
Hartelijke groet en dikke knuffel, Jacqueline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
