het oude vertrouwde

Ik was het even vergeten, veranderen kost tijd, maar hier in Tanzania lijkt die tijd drie keer zo lang te duren, veel dingen zijn nog steeds hetzelfde. Vooral m.b.t. het meewerken in het ziekenhuis. Er wordt echt hard gewerkt, maar het blijft nog steeds heel vreemd als je zo midden op de dag op de afdeling een verpleegkundige gestrekt ziet op een bed in de office. Ze zal wel moe zijn, denk ik dan. De taken zijn verdeeld. Iedereen weet wat hij/zij moet doen. Dus dat even liggen is vast ook geoorloofd. Wat me deze keer meer duidelijk is geworden is dat het niet spreken van de taal ook een groot obstakel is om echt te integreren. Ik dacht altijd dat de verpleegkundigen ruim voldoende Engels spraken om er mee te converseren. Dit is wisselend en dan is er ook nog de uitspraak door de verschillende klanken; hierdoor komen de woorden heel anders over en dit maakt het ook lastig. Mijn uitspraak is voor hen vreemd en die van hen voor mij. Beetje bij beetje kan ik me af en toe verstaanbaar maken in het Swahili, maar ook hierbij is de tongval nog een probleem. Ik zal nooit een echte Afrikaanse worden.
Nog steeds zijn ze erg blij dat ik er ben en geven me het gevoel dat ik veel voor ze beteken, ook al denk ik dat ik weinig heb kan toevoegen. Behalve deze week. Er was een bevalling die niet erg vlot verliep en ik besloot erbij te blijven om de baby op te vangen mocht het niet goed gaan. Het werd een drama, ik zal jullie de details besparen. Het jongentje kwam levenloos ter wereld en Mgimba en ik namen hem mee naar de opvangtafel in de verloskamer. (moeder was door drukte op zaal bevallen, waar een noodverlosbed is geplaatst) Daar heb ik meteen het heft in handen genomen. Samen met Mgimba heb ik het jongetje gereanimeerd, het duurde een behoorlijke tijd voor hij zelf begon te ademen, maar hij heeft het wel gered. De reacties waren bijzonder. Ze vertelden mij dat zij in deze situatie niets meer gedaan zouden hebben, omdat de baby al geen hartactie meer had. Tja…..dan gaat er toch wel wat door je heen. Mama en baby zijn inmiddels in goede conditie naar huis.
Ik zie in het ziekenhuis ontwikkeling m.b.t. digitaal werken. Dit is nog echter alleen op beleidsniveau. Op de afdelingen worden nog steeds gewerkt met de papieren dossiers met losse blaadjes aan elkaar vast geniet en er ontbreekt nogal eens wat informatie. Daarnaast is het nog steeds zo dat de stroom regelmatig uitvalt en dan heb je niets aan digitaal. Op CTC wordt alles dubbel gedaan, eerst alles opgeschreven en daarna precies hetzelfde ingevoerd in de computer. Hier heb ik me ook enkele dagen mee bezig gehouden. De regering eist nl dat alle HIV patiënten (ook de kinderen voor vaccinaties) geregistreerd zijn. Dit is volgens de verpleegkundigen een grote verbetering.
En dan het onderhoud. Dit is echt een drama  . Hoe zou hier nu verandering in kunnen komen of liever gevraagd; komt hier wel verandering in? Het lijkt of ze het niet belangrijk vinden. Mijn opzet van vorige keer is volledig verzand. Ik zag op één afdeling de map die ik had aangelegd voor onderhoud terug, maar deze was leeg en wordt dus niet gehanteerd. Het zou zo veel in de kosten voor renovatie en reparatie schelen. Als er iets kapot is weet men niet hoe het te repareren en staat het er maar te staan. Ik zoek me een ongeluk naar handleidingen op internet.

In mijn vrije tijd vermaak ik me met de was(dit neemt iets meer tijd in beslag dan thuis) , lezen, beetje haken, mutsjes voor de baby’s en af en toe een kilimanjaro bij de Padeco.
Ik ben al verschillende keren naar de kwasakwasa geweest, de markt van Same. Met St. Agnes de wekelijkse inkopen gedaan, fruit, groenten en vlees en verse mahindi (mais) om te roosteren….heeeeerrlijk Deze werden op de bodaboda gezet om naar de diocese gebracht te worden. PPPhhhhhh gelukkig hoefden we het niet te dragen, het was zonder ballast al warm genoeg. Het is een drukte van jewelste op de markt; er wordt geroepen, gelachen en gehandeld. Overal mag je fruit proeven en het ligt er bezaaid met schillen en afval. Geen punt, dat wordt later door de diverse dieren wel opgegeten. Je bent bij elke kraam welkom; karibu, karibu, maar dat zijn er meer dan 100, dus het duurt even voordat je de hele markt gehad hebt en je kunt natuurlijk ook niet overal iets meenemen. Al met al veel gezelligheid.
Bij de afslag van de Highway is een grote rotonde gekomen, dit maakt onderdeel uit van de renovatie van de enige weg van Arusha tot Dar Es Salaam. Een stevige klus, maar het vordert gestaag.
Het valt me op dat er steeds meer scholen komen in Same, het aantal leerlingen neemt toe en ik ben naar de opening van het nieuwe schooljaar geweest. Er waren >1600 leerlingen aanwezig uit het hele district. Een hele happening. Het begon, zoals gewoonlijk met een mis. Deze duurde maar liefst 2,5 tot 3 uur en och arm al die kleintjes, die zaten in een zaaltje naast de grote open ruimte, mondjes dicht, alleen mee zingen en klappen. Gelukkig hoefden ze de presentaties, die door de verschillende scholen gegeven werd en erg leuk en boeiend waren, niet bij te wonen. Ze kregen lekker te eten en waren daarna vrij. Het blijft aandoenlijk, al die snoetjes, op de grond met een bord rijst en meloen. Je ziet ze genieten 

De afgelopen twee weken heb ik voor een deel doorgebracht met mijn 2 zussen en zwagers. De eerste week in Same, zodat ik ook nog kon werken en daarna op Safari. We hebben in Same verschillende projecten bezocht, waaronder Mama Kevina Hope Centre en een waterproject. Een weekend naar de masai steppe, waar we een Holy Mass bijwoonden aan de andere kant van de Pangani river. Dat betekent dat je deze met een boomstambootje moet oversteken, wetende dat er in deze rivier ook krokodillen zitten. Gelukkig was het erg druk en misschien heeft dit afgeschrikt, ik heb er geen gezien. Dat is toch anders dan deze waarnemen achter de hekken in een dierentuin. Daarnaast veel op visite bij diverse Tanzaniaanse vrienden, waaraan onlosmakelijk een maaltijd aan verbonden was. Of het nou een thuisbezoek was of een kerkbezoek, er is altijd eten. Het was een superleuke tijd, we hebben genoten van alles om ons heen, maar nu is het weer tijd om aan het werk te gaan. Afgelopen weekend zijn ze vertrokken naar een wat ik hoor erg koud Nederland. Wat een geluksvogel ben ik toch. Ik ben ik in Arusha gebleven om met Marjolein naar het General Hospital
(net als SDH een regeringsziekenhuis) en Maternity Africa (een prachtig opgezet project om o.a. vrouwen die lijden aan fistels t.g.v. besnijdenis te opereren) te gaan. Dit geeft weer stof tot nadenken!!!

Nu weer volop aan de slag in het ziekenhuis. Heel fijn om te zien hoe dankbaar de moeders zijn als er aandacht wordt geschonken aan hun baby. En dan doe ik maar gewoon de controle van de ademhaling en het hartje. Soms breng ik een sonde in voor voeding, soms een infuusje en breng ik de met de ademhaling struggelende baby naar de verloskamer om hem/haar daar aan de zuurstof te leggen. Het verwijderen van de overal aan het lijfje vastgekoekte meconium, omdat pampers hier nog geen begrip zijn, is ook zo’n ding. Het blijft een overvolle afdeling, maternity. Een komen en gaan van patiënten. Er is blijft weinig tijd over om na de bevalling de moeder nog wat extra aandacht te geven. Controles zijn al helemaal niet aan de orde na een normale bevalling, alleen als je een keizersnee gehad hebt wordt er nog een enkele keer bloeddruk gemeten en krijg je standaard 3 dagen antibiotica. En dan is het niet krijgen van een wondinfectie nog niet gegarandeerd. Ik heb een moeder tot wel drie keer terug zien komen. Wond open, paar dagen schoon maken en als men denkt dat het goed is, maken ze de wond weer dicht. Met als gevolg na een paar dagen weer opname en hetzelfde ritueel. Ik blijf mijn ????? houden.
Op verzoek van de matron heb ik nog een Class gegeven voor de verpleegkundigen en de leerlingen over de prematuur geboren baby. Allemaal heel geïnteresseerd , maar ik zie er in de praktijk weinig van terug. Nog steeds kom ik bij toeval zo’n hele kleine prematuur van iets meer dan een kilo en een mogelijk termijn van 30 of minder weken, bij de moeder op bed in kitenga’s gewikkeld en ondertemp. Geen infuus, geen sonde, geen voeding, geen muts. Want, zo werd me verteld, er is een overplaatsing geregeld naar het KCMC, de referal was geschreven: Baby xxx, gewicht, en ….zoveel dagen oud, meestal één dag. Geen behandeling, want die was er ook niet, want we gaan toch overplaatsen.
Al met al lieve vrienden en bekenden, ik leef hier het leven zoals ze dat hier gaat en je went eraan, hoe schrijnend soms ook. Ik zit nu, met een babytje op schoot die zich steeds wat verslikt en het dan benauwd krijgt, te typen. En zo hoop ik steeds maar dat ik een klein steentje kan bij te dragen, maar het hier veranderen kan en wil ik niet. Dat zullen ze hier toch zelf moeten willen en doen.
Tot over een tijdje weer. Hopelijk lukt het me deze keer om foto’s toe te voegen.
Veel liefs allemaal, groetjes Marjorie