al twee maanden afrika
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Marjorie
17 Januari 2007 | Tanzania, Same
Hallo allemaal,
Ja, alweer twee maanden in Afrika, de tijd gaat snel. weet niet meer precies wanneer ik de laatste keer geschreven heb, maar inmiddels heb ik alweer heel wat indrukken opgedaan. Zowel prive als in het werk. In het ziekenhuis blijf ik toch wel aanlopen tegen het feit dat er niet echt iets van me verwacht wordt, niets concreets tenminste. Dat maakt het wel moeikijker om mijn weg te vinden. Wat dfe pat. dossiers beterft, daar ga ik maandfag mee starten. Het concept is klaar en ik heb de toestemming van dr. Semurundu om ermee te starten. Het had eigenlijk a;l eerder gekunt, mits het kopieerapparaat van het ziekenhuis niet kapot was en ik dus voor de kopieen naar een copieshop in Same moest. Slechte kopieen overigens, jammer. Ik hoop echter dat met de introductie van dit dossier ook wat meer aandacht wordt besteed aan de assesments en de nurse care plans ,want dit wil toch nog steeds niet zo vlotten. Maar we blijven het proberen. Inmiddels is er een amerikaanse studente voor een maand hier en zij loopt toch ook wel tegen dezelfde dingen aan. Bv. on de nieuwe OK, zij zegt tot opo heden nog niet te weten wat nu precies steriel is en wat niet. Soms doen ze heel moeilijk over iets wat je vastpakt en vervolgens prikt bv. de "chirurg" zich bij het hechten, trket zijn handschoen uit en voordat hij een nieuwe aan heeft heeft hij alweer verschillende instrumenten aangeraakt. Vreemd vreemd, Toch? Ik weet niet of ik al verteld heb van hetr ongeluk, ik geloof het niet. @ weken geleden was er een ernstig verkeersongeval, er waren 8 mannen gewond binnen gebracht en dan is het een grote chaos. Iedereen loopt door elkaar heen wonden te deppen met jodium en watten, niet steriel ofzo hoor gewoon een prop watten, jodium erop en hier de wond mee afdekken. Vanuit het hele ziekenhuis komen de verpleegkundigen dan naar de maleward zelfs de laborant komt meehelpen om de patienten te verzorgen. Dan loopt er ook nog een hele horde politie rond, die van alles willen weten. En er is absoluut , zoals ik al vaak heb gezegd, geen structuur in de manier van werken. Er lag een naar mijn idee zwaar gewonde man op bed, hij was bewusteloos en reageerde totaal niet op de verzorging, had ook een arm gebroken, maar zelfs dat leek hem niets te deren. Hij had inmiddels wel een infuus. Ik vroeg wat er met de patient aan de hand was en het enige wat ze zeiden was< "hij is bewusteloos" Ik vroeg of er controles werden gedaan, maar nee hoor ze hadden het te druk met alle andere patienten die gewond waren en infuus moesten krijgen. Ze waren ook druk met een heel agressieve man. Toen ik de controles deed, tensie, pols enzo werd ik erg ongerust over deze man. Zijn pupillen reageerden niet en waren ongelijk. Hij lag onregelmatig te ademen en ik vond dat het er niet goed uit zag. Toen ik er een verpl. over aansprak zei ze dat ze vervoer naar het KCMC aan het regelen waren , maar dat er ook nog andere patienten mee moesten, dus was het gewoon wachten. Uiteindelijk zijn we(ik ben meegeweest samen met Rosy, verpl.) in de stromende regen vertrokken. De patient is onderweg overleden. Heel triest. Nou weet ik niet of hij bij ons en betere kans had gehad, hij was echt heel zwaar gewond.
Vorige week ook nog een prematuurtje van 7 maanden mee overgeplaatst naar KCMC. Ik werd gebeld op woensdagmiddag, maasr de verbinding was slecht. Toen ik na 2 uurtje contact kreeg bleek er een baby geboren te zijn, thuis in Ruvu en was naar het ziekenhuis gebracht, ze woog 1.1 kg en ze vroegen mij om te komen, omdat de couveuse volgens hen niet werkte. Ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan en er was met de couveuse niets loos. Ze durfden de baby er gewoon niet in te leggen, denk ik. De baby lag in een kitenge bij de moeder en voelde heel koud aan. Reageerde echter wel heel goed en had een rustige normale ademhaling. Ik heb haar in de couveuse gelegd en een controlelijst aangelegd. De verpl. wilde graag dat ik hen uitlegde hoe ze het in die nacht het beste konden doen en ik heb gezegd om maar ieder uur controles te doen en 1 ml. Moedermelk, die de moeder gewoon uit haar borst perst, te geven en iedere drie uur een bls. te prikken , ze hebben nl.op pediatrics hetzelfde apparaatje als wij hebben. De volgende ochtend had de baby het nog steeds koud 34.7 graden terwijl ik toch had uitgelegd dat ze de couveuse temp. konden ophogen. Blijkt toch wel erg moeilijk te zijn. Overigens hadden ze wel de controles gedaan en voeding gegeven.
ik dacht dat het misschien toch beter was om de baby over te plaatsen naar KCMC, omdat ik ook de dagen erna niet aanwezig zou zijn en ze vlgs. de verpl. daar infuzen geven. Echter de ambulance stond zonder benzine en er was hiervoor geen geld in het ziekenhuis. De ouders moesten zelf aan geld zien te komen voor transport. In het KCMC waren ze niet bijzonder geintereseerd, de baby werd in een wiegje gelegd en ze zouden de behandeling voortzetten. Nou dat viel me wel even heel zwaar tegen.
tot nu toe weet ik niet hoe het verder met de baby gaat, wil er vandaag naar informeren.
De reden waarom ik niet aanwezig was in het ziekenhuis de afgelopen dagen was omdat ik vrij plotseling de gelegenheid kreeg om de kili op te gaan en ik deze kans niet wilde laten schieten. Ik heb een tocht gemaakt van 6 dagen. Het was heeeeeel vermoeiend, maar absoluut de moeite waard. JAaaa, ik heb op HET DAK VAN AFRIKA gestaan, geweldig he? Voor de kenners onder ons, ik heb de Machame route gelopen. Overnachten op kampen in tenten. Het was super goed verzorgd. De eerste dag om 11 uur vertrokken en rond 15 op het eerste kamp aangekomen op 3000 m. En dan sta je raar te kijken als je dan verse popcorn en gemberkoekjes krijgt en een bakje met warm water om je te wassen. Tweede dag niet zo'n lange tocht wel klimmen en dalen, derde dag 7 uur gelopen en een heel stijl stuk geklommen. Jammer dat het iedere dag zo rond 14 uur begon te regenen, had op een gegeven moment echt heetl veel natte kleren en heb gelukkig van mijn gids een broek kunnen lenen. Ik had een eigen gids, een kok ( geweldig wat die voor elkaar krijgt in de bergen, beter als op de diosese) en 2 porters, ongelooflijk wat die presteren, je snapt niet hoe ze al die materialen omhoog krijgen. Al dat eten, tenten, kookgerei en dat allemaal op hun hoofd, echt bewonderingswaardig. en als ik dan op het kamp arriveerde stond mijn tentje er al met mijn spullen erin en kreeg ik iedere dag warm water en ongelooflijk veel te eten. De voorlaatse dag , op het kamp op 4600 m hoogte wer ik helaas een beetje misselijk, gelukkig niet zo hel veel maar ik had geen eetlust en ook een beetje hoofdpijn. Ik dacht, daar gaat de top. Gelukkig zakte de hoofdpijn met paracetamol. Ik ben vroeg gaan slapen, want om 23 u zou de gids me wakker maken om te kijken of we naar de top zouden gaan. Ik voelde me nog niet optimaal mar niet erg beroerd en besloot het dus toch maar te proberen. In het bebgin was ik nog misselijk, maar op zo'n 5000 m had ik nergens meer last van, gelukkig.Het was een stevige klim naar boven in het donker en er lag veel sneeuw, maar ongelooflijk mooi als je uiteindelijk na 6 1/2 uur klimmen daar boven aankomt. Ik heb de zon zien opkomen en het was werkelijk geweldig. Ik voelde me zo trots. Ben niet erg lang op de top geweest want het was er erg koud, heel harde wind. Dus na 15 min. weer de weg terug naar beneden. Dat was ook nog flink afzien, het was steil en glad vanwege de sneeuw en ik begon te merken dat het me ontbrak aan de enrgie omdat ik de dag ervoor niet had kunnen eten. En dan is 1400 m omhoog en weer omlaag behoorlijk wat. Na een uurtje rust op het kamp moesten we nog verder naar beneden, 1600 m, dus dat was me het dagje wel. Dan gisteren de laatse dag nar beneden en toen heb ik mezelf op een hotelkamer met een douche verwent Vandaag weer terug naar Same en weer met frisse moed aan het werk.
Zo dat was het wel weer, voor deze keer, allemaal heel veel groetjes van mij en tot de volgende keer.
PS ik ga weer proberen wat foto's te plaastsen. Doeoeoeiiiiiiii
Ja, alweer twee maanden in Afrika, de tijd gaat snel. weet niet meer precies wanneer ik de laatste keer geschreven heb, maar inmiddels heb ik alweer heel wat indrukken opgedaan. Zowel prive als in het werk. In het ziekenhuis blijf ik toch wel aanlopen tegen het feit dat er niet echt iets van me verwacht wordt, niets concreets tenminste. Dat maakt het wel moeikijker om mijn weg te vinden. Wat dfe pat. dossiers beterft, daar ga ik maandfag mee starten. Het concept is klaar en ik heb de toestemming van dr. Semurundu om ermee te starten. Het had eigenlijk a;l eerder gekunt, mits het kopieerapparaat van het ziekenhuis niet kapot was en ik dus voor de kopieen naar een copieshop in Same moest. Slechte kopieen overigens, jammer. Ik hoop echter dat met de introductie van dit dossier ook wat meer aandacht wordt besteed aan de assesments en de nurse care plans ,want dit wil toch nog steeds niet zo vlotten. Maar we blijven het proberen. Inmiddels is er een amerikaanse studente voor een maand hier en zij loopt toch ook wel tegen dezelfde dingen aan. Bv. on de nieuwe OK, zij zegt tot opo heden nog niet te weten wat nu precies steriel is en wat niet. Soms doen ze heel moeilijk over iets wat je vastpakt en vervolgens prikt bv. de "chirurg" zich bij het hechten, trket zijn handschoen uit en voordat hij een nieuwe aan heeft heeft hij alweer verschillende instrumenten aangeraakt. Vreemd vreemd, Toch? Ik weet niet of ik al verteld heb van hetr ongeluk, ik geloof het niet. @ weken geleden was er een ernstig verkeersongeval, er waren 8 mannen gewond binnen gebracht en dan is het een grote chaos. Iedereen loopt door elkaar heen wonden te deppen met jodium en watten, niet steriel ofzo hoor gewoon een prop watten, jodium erop en hier de wond mee afdekken. Vanuit het hele ziekenhuis komen de verpleegkundigen dan naar de maleward zelfs de laborant komt meehelpen om de patienten te verzorgen. Dan loopt er ook nog een hele horde politie rond, die van alles willen weten. En er is absoluut , zoals ik al vaak heb gezegd, geen structuur in de manier van werken. Er lag een naar mijn idee zwaar gewonde man op bed, hij was bewusteloos en reageerde totaal niet op de verzorging, had ook een arm gebroken, maar zelfs dat leek hem niets te deren. Hij had inmiddels wel een infuus. Ik vroeg wat er met de patient aan de hand was en het enige wat ze zeiden was< "hij is bewusteloos" Ik vroeg of er controles werden gedaan, maar nee hoor ze hadden het te druk met alle andere patienten die gewond waren en infuus moesten krijgen. Ze waren ook druk met een heel agressieve man. Toen ik de controles deed, tensie, pols enzo werd ik erg ongerust over deze man. Zijn pupillen reageerden niet en waren ongelijk. Hij lag onregelmatig te ademen en ik vond dat het er niet goed uit zag. Toen ik er een verpl. over aansprak zei ze dat ze vervoer naar het KCMC aan het regelen waren , maar dat er ook nog andere patienten mee moesten, dus was het gewoon wachten. Uiteindelijk zijn we(ik ben meegeweest samen met Rosy, verpl.) in de stromende regen vertrokken. De patient is onderweg overleden. Heel triest. Nou weet ik niet of hij bij ons en betere kans had gehad, hij was echt heel zwaar gewond.
Vorige week ook nog een prematuurtje van 7 maanden mee overgeplaatst naar KCMC. Ik werd gebeld op woensdagmiddag, maasr de verbinding was slecht. Toen ik na 2 uurtje contact kreeg bleek er een baby geboren te zijn, thuis in Ruvu en was naar het ziekenhuis gebracht, ze woog 1.1 kg en ze vroegen mij om te komen, omdat de couveuse volgens hen niet werkte. Ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan en er was met de couveuse niets loos. Ze durfden de baby er gewoon niet in te leggen, denk ik. De baby lag in een kitenge bij de moeder en voelde heel koud aan. Reageerde echter wel heel goed en had een rustige normale ademhaling. Ik heb haar in de couveuse gelegd en een controlelijst aangelegd. De verpl. wilde graag dat ik hen uitlegde hoe ze het in die nacht het beste konden doen en ik heb gezegd om maar ieder uur controles te doen en 1 ml. Moedermelk, die de moeder gewoon uit haar borst perst, te geven en iedere drie uur een bls. te prikken , ze hebben nl.op pediatrics hetzelfde apparaatje als wij hebben. De volgende ochtend had de baby het nog steeds koud 34.7 graden terwijl ik toch had uitgelegd dat ze de couveuse temp. konden ophogen. Blijkt toch wel erg moeilijk te zijn. Overigens hadden ze wel de controles gedaan en voeding gegeven.
ik dacht dat het misschien toch beter was om de baby over te plaatsen naar KCMC, omdat ik ook de dagen erna niet aanwezig zou zijn en ze vlgs. de verpl. daar infuzen geven. Echter de ambulance stond zonder benzine en er was hiervoor geen geld in het ziekenhuis. De ouders moesten zelf aan geld zien te komen voor transport. In het KCMC waren ze niet bijzonder geintereseerd, de baby werd in een wiegje gelegd en ze zouden de behandeling voortzetten. Nou dat viel me wel even heel zwaar tegen.
tot nu toe weet ik niet hoe het verder met de baby gaat, wil er vandaag naar informeren.
De reden waarom ik niet aanwezig was in het ziekenhuis de afgelopen dagen was omdat ik vrij plotseling de gelegenheid kreeg om de kili op te gaan en ik deze kans niet wilde laten schieten. Ik heb een tocht gemaakt van 6 dagen. Het was heeeeeel vermoeiend, maar absoluut de moeite waard. JAaaa, ik heb op HET DAK VAN AFRIKA gestaan, geweldig he? Voor de kenners onder ons, ik heb de Machame route gelopen. Overnachten op kampen in tenten. Het was super goed verzorgd. De eerste dag om 11 uur vertrokken en rond 15 op het eerste kamp aangekomen op 3000 m. En dan sta je raar te kijken als je dan verse popcorn en gemberkoekjes krijgt en een bakje met warm water om je te wassen. Tweede dag niet zo'n lange tocht wel klimmen en dalen, derde dag 7 uur gelopen en een heel stijl stuk geklommen. Jammer dat het iedere dag zo rond 14 uur begon te regenen, had op een gegeven moment echt heetl veel natte kleren en heb gelukkig van mijn gids een broek kunnen lenen. Ik had een eigen gids, een kok ( geweldig wat die voor elkaar krijgt in de bergen, beter als op de diosese) en 2 porters, ongelooflijk wat die presteren, je snapt niet hoe ze al die materialen omhoog krijgen. Al dat eten, tenten, kookgerei en dat allemaal op hun hoofd, echt bewonderingswaardig. en als ik dan op het kamp arriveerde stond mijn tentje er al met mijn spullen erin en kreeg ik iedere dag warm water en ongelooflijk veel te eten. De voorlaatse dag , op het kamp op 4600 m hoogte wer ik helaas een beetje misselijk, gelukkig niet zo hel veel maar ik had geen eetlust en ook een beetje hoofdpijn. Ik dacht, daar gaat de top. Gelukkig zakte de hoofdpijn met paracetamol. Ik ben vroeg gaan slapen, want om 23 u zou de gids me wakker maken om te kijken of we naar de top zouden gaan. Ik voelde me nog niet optimaal mar niet erg beroerd en besloot het dus toch maar te proberen. In het bebgin was ik nog misselijk, maar op zo'n 5000 m had ik nergens meer last van, gelukkig.Het was een stevige klim naar boven in het donker en er lag veel sneeuw, maar ongelooflijk mooi als je uiteindelijk na 6 1/2 uur klimmen daar boven aankomt. Ik heb de zon zien opkomen en het was werkelijk geweldig. Ik voelde me zo trots. Ben niet erg lang op de top geweest want het was er erg koud, heel harde wind. Dus na 15 min. weer de weg terug naar beneden. Dat was ook nog flink afzien, het was steil en glad vanwege de sneeuw en ik begon te merken dat het me ontbrak aan de enrgie omdat ik de dag ervoor niet had kunnen eten. En dan is 1400 m omhoog en weer omlaag behoorlijk wat. Na een uurtje rust op het kamp moesten we nog verder naar beneden, 1600 m, dus dat was me het dagje wel. Dan gisteren de laatse dag nar beneden en toen heb ik mezelf op een hotelkamer met een douche verwent Vandaag weer terug naar Same en weer met frisse moed aan het werk.
Zo dat was het wel weer, voor deze keer, allemaal heel veel groetjes van mij en tot de volgende keer.
PS ik ga weer proberen wat foto's te plaastsen. Doeoeoeiiiiiiii
-
17 Januari 2007 - 12:23
Ans De Vroe:
Hoi Marjorie,
wat een ellende en belevenissen daar in Afrika.Lijkt me ook erg frustrerend dat je zelf zo je best doet om een goede verzorging te geven; vervolgens houdt het op of het vervolg traject is minder...Maar uiteindelijk hoop ik dat je er zelf wel een goed gevoel aan overhoudt, omdat je gedaan hebt wat binnen je mogelijkheden ligt.In ieder geval een geweldige ervaring, het totale plaatje.Geniet Marjorie de tijd gaat snel met zoveel indrukken.groetjes van mij.Ans -
17 Januari 2007 - 14:07
Sandra:
Hoi Maj, wat gaaf dat je de top hebt bereikt. Wat moet dat een supergevoel geven!!!! Echt trots op je. Als ik de verhalen lees over het ziekenhuis moet dat toch wel enorm frustrerend zijn hoe er wordt omgegaan met patienten. Maar ja, als ze maar iets van je oppikken dan heb je een heel klein beetje bijgedragen! Houd moed!
Dikke kus
Sandra -
17 Januari 2007 - 14:29
Miranda:
Allereerst felicitaties met het behalen van de top!!! hartstikke goed joh!! Als ik de foto's zie krijg ik weer helemaal de kriebels!! Jij hebt wel veel meer sneeuw gehad dan ik toen, dus petje af hoor!! Tja, en als ik dan lees over dat ongeluk en dat babytje dan wordt ik toch weer een beetje triest van binnen, want zoals jij het beschrijft, lijkt het erop dat er in weze toch nog niet zo heel veel is veranderd met 5 jaar geleden. Maar ja.... Veel succes met de dossiers en tot mails!! Doe de groetjeds aan iedereen. En hoe doet Fabian Bulili het als patron? Hebben jullie nog een afscheidsfeestje gehad met Sailo? Nou, ik lees het wel, groetjes! -
17 Januari 2007 - 15:29
Mama:
Hallo Marjorie.
Geweldig! Proficiat!
Dat kan niemand je meer afnemen.
Liefs van een trotse mama -
17 Januari 2007 - 17:24
Frank Dikmans:
hoi marjorie.
Indrukwekkend verhaal wat je vandaag hebt geschreven.
Deed me even weer denken aan de Oekraine. Maar dit is natuurlijk totaal niet te vergelijken.
De tijd vliegt inderdaad, want je bent er al weer 2 maanden.
Ik volg je verhalen en wens je nog veel sukses en werkplezier aldaar.
groetjes
Frank. -
18 Januari 2007 - 09:17
Tante Corrie:
Hoy Marjorie, wat een triest en toch mooi verslag dat je gedaan hebt. Ik vind het ook fijn dat je naast je werk ook nog leuke en spannende tijden hebt,maar ook dat wij het hier zo goed hebben, ook al heb ik een half jaar op de wachtlijst gestaan voor een operatie, maar nu gaat het toch gebeuren 9 Februari.Ik had al eerder een berichtje gestuurd, maar onder je eerste verslag. dat merkte ik pas later Ik wens je nog veel sterkte komene tijd en ook nog voor jou leuke momenten Groetjes
tante Corrie -
18 Januari 2007 - 11:55
Ivonne:
Hallo Marjorie, leuk om je zo lachend te zien op die bergtopfoto! Zoals ik je verhaal lees heb je tijdens die 6 dagen kili écht alleen maar kili gesnoven en gedacht. Goed idee dus om te gaan!
Terwijl ik dit typ stormt het hier ontzettend hard, iedereen wordt aangeraden binnen te blijven. Lekker herfstweertje in de winter. Hou je taai en tot over een tijdje
Groetjes
Ivonne
-
19 Januari 2007 - 18:42
Loes:
Fijn om weer wat van je te horen. Geweldig dat je de top hebt gehaald, weer een hele persoonlijke prestatie. Hoe was je kerst en oud en nieuw trouwens? En hoe is het om al zo'n lange tijd op jezelf aangewezen te zijn?
Succes in het ziekenhuis en de groeten daar aan iedereen.
Loes -
19 Januari 2007 - 22:58
Karin Kolen:
dag marjorie,
indrukwekkend jou verhaal.ook geweldig dat je de top hebt bereikt,dit is een gevoel wat je vast moet houden.
kus karin k -
20 Januari 2007 - 11:09
Lieke:
Hoi Marjorie!
Daar ben je dan weer! Maar het was de moeite waard om op dit verhaal en deze foto's te wachten. Geweldig dat je de Kilimanjaro beklommen hebt. Erg knap van je want ondanks het mooie uitzicht zul je ongetwijfeld ook hebben moeten afzien. Ik hoop dat je het goed maakt, daar in Same. Er gebeurt veel lees ik. Mooi en indrukwekkend tegelijk. Geniet ervan! Tot de volgende keer!
Groetjes Lieke -
20 Januari 2007 - 11:23
Rianne Rijnders:
hoi marjorie
proficiat met het behalen van de top.nies geloofde mij niet toen ik het vertelde maar heeft het nu ook zelf gelezen en gezien.ook hij is onder de indruk van jouw prestatie
geniet er nog van
groetjes rianne -
20 Januari 2007 - 13:06
Eveline:
Hoi Maj,
Ja het is gelukt; Jij de top en wij jaloers, maar meer nog erg trots op onze kleine, grootse zusje. Wat telt een mensenleven daar toch weinig he. Een reden meer om van jouw leven daar in elk geval te genieten en dat lukt best zo te lezen.Succes. Groetjes Eveline -
22 Januari 2007 - 11:23
Jolanda:
hoi marjorie,
Fijn dat je die tocht hebt kunnen meemaken eventje's alle zinnen kunnen verzetten,trouwens hele mooie foto's, en zoals ivonne het al zegt het is leuk om je lachend op die foto's te zien(beetje dikke wangen op die ene foto)of was je aan het hamsteren?geniet er nog van en sterkte met het werken daar want dat is wel het moeilijkste,zoals je dat beschrijft en probeer in je eentje maar eens alles om te zetten,dat zal niet meevallen en daar komt nog eens de taalbarriere bijkijken.....nou ik hoop nog meer van je te horen en te zien groetje's en veel liefs.Jolanda -
22 Januari 2007 - 17:05
Eline:
Hoi Marjorie
Lijkt me wel heel leuk om op z'n grote berg te klimmen. Maar wel vermoeiend hoor.
Kun je ook wel veel baby´s helpen.Ik denk het wel hoor.
groetjes van je nichtje Eline -
22 Januari 2007 - 17:10
Susan:
hoi marjorie.
hoe gaat het met de baby´s?
gaat het beter door jou?
vond je het leuk om op de berg te klimmen?
het lijkt mij ook leuk maar ik heb hoogtevrees.
groetjes susan -
23 Januari 2007 - 13:00
Corrie.V:
hey Marjorie
Tjee zeg je doet wel allemaal stoere dingen hoor! Dan ben ik maar een schijtert, als ik een paar uur in het geuldal heb rondgelopen dan denk ik al, zo wat ben ik toch goed bezig , maar ja he?... Het wil hier maar niet echt winter worden ,niet erg hoor, de lente komt er aan als jij terug komt. Geniet ervan en ik kijk uit naar je volgende avonturen -
27 Januari 2007 - 09:54
Marie-Jose:
Hoi Marjorie knap van je die beklimming en ik hoop dat het in het ziekenhuis beter gaat voor jou en hou vol ik ben trots op je. groetjes van je buurtjes -
28 Januari 2007 - 17:16
Marianne H:
hallo Marjorie,
het is net alsof ik een spannend boek lees. jij maakt enorm veel mee. we hebben het regelmatig over je op het werk. zal het toch wel weer fijn vinden om je weer te zien. -
30 Januari 2007 - 13:14
Karen:
Hoi mam,
Net als iedereen ben ik natuurlijk hartstikke trots op je dat je de top behaald hebt!! Echt geweldige foto's (al heeft tante jolanda wel gelijk over je bolle wangen)
Je bent alweer op de helft van je complete avontuur... de tijd vliegt! Ook voor mij, ik heb de afgelopen weken + deze week mijn tentamens (12 in totaal!!!) en helaas moet je je mededelen dat ik nog nooit zoveel tentamens zo slecht gemaakt heb helaas! We zullen zien wat er mee de herkansingsronde ingaat. Dus, nu ga ik weer leren, morgen nog 1 en vrijdag weer 3... en dan is het weer voorbij! ik hoop dat je het daar verder heel goed stelt, dat je nog veel leuke en mooie dingen mag meemaken en tot snel weer!!
dikke kus, Karen -
03 Februari 2007 - 15:22
Nicolette:
hoi marjorie, heerlijk om je avonturen te volgen. proficiat met het halen van de kili-top! geniet verder, liefs -
05 Februari 2007 - 18:48
Jeske:
heej marjorie, wat supergaaf dat je die top hebt bereikt zeg!! echt knap van je, de foto's zijn om jaloers op te worden.
Wel jammer dat het werken nog wat moeizaam gaat. Wat zijn die mensen dan lastig, je wil ze graag iets leren, maar ze nemen het niet allemaal van je aan. Heel veel succes er nog mee!
liefs jeske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
