Mobile Clinic en de geit
Door: Marjorie
Blijf op de hoogte en volg Marjorie
10 Maart 2018 | Tanzania, Same
Deze week mee geweest met de mobile clinic. Ik moest om 8 uur paraat staan. En voor de Tanzaniaanse tijdsbergrippen, was ik ruim op tijd, 8:10 uur. Was nog even op Maternity geweest, toch even die kleine hummeltjes zien, om te weten of het goed gaat. Ze zijn er nog. Dan maar vlug terug naar het kantoortje vanwaar vertrek voor de mobile clinic, zou jammer zijn als ze al weg waren. Helemaal startklaar stond ik daar, maar we moesten nog even wachten. Er moest nog getankt worden en na een half uurtje nog steeds. Ik stelde voor om maar naar Maternity te gaan en dat ze mij daar zouden komen halen. Prima idee bleek achteraf. Ik heb alle controles van de baby’s nog kunnen doen en uitleg kunnen geven over sondevoeding bij een erg ziek kindje. Uiteindelijk vertrokken we , maar dan ook met haastige spoed. De chauffeur, Hizza, is een voormalige ambulance driver en liet zich van zijn snelste kant zien. Binnen 25 minuten waren we in Ruvu Mungano, een ritje wat doorgaans een klein uur kost. Maar we hadden dan ook wat tijd in te halen. Eerst de verpleegkundige oppikken, vaccinaties mee in de koelboxen, een doos en emmer met spuiten, bloeddrukmeter, testers voor HIV en malaria en overige materialen. Gauw verder, een race door de steppe, Dakar is er niks bij. Met een grote stofwolk vlogen we een ander dorpje binnen, waar we bij een primairy school halt hielden. Lijst erbij en er werden 10 jonge meiden opgetrommeld. Op een rijtje stonden ze te wachten op de vaccinatie tegen baarmoederhalskanker, benauwde gezichtjes , maar er werd niet gesoebad, huppekee, die spuit erin en klaar. Gelukkig had ik een hele zak met lolliepops bij me, van die grote felgekleurde lollies, waar alle Tanzanianen, groot, klein, man of vrouw, gek op zijn. Het leed was gauw geleden. Wij weer verder. Het leek of we de zandhozen de baas wilden zijn, zo stoven we vooruit. Een wonder als je daar de weg weet, maar we kwamen bij een prachtig nieuw gebouw, door de regering geplaatst. Er zaten al veel, meest masai, moeders met hun baby te wachten. Zo is de dag weer goed besteed. Een moeder was haar baby aan het voeden met….de fles, goh, dat had ik niet verwacht. En dan wat voor een. Een langwerpige kalabas, prachtig bewerkt met kraaltjes en een leren handvat. De flessen bestaan ook bij de masai. Het nieuwe ziekenhuis bestond uit allemaal lege ruimtes, geen meubilair te bekennen. Waar ze dat uiteindelijk vandaan haalden, weet ik niet, maar er kwam één tafel, één stoel en één smal bankje ( je weet wel, zo een die we vroeger bij de gym gebruikten) wat tevens, bleek later als onderzoeksbed dienst deed voor de zwangeren, die ook allemaal gecontroleerd moesten worden… nu we er toch waren. En dat waren er veel, net als die baby’s die gevaccineerd werden. Tja masai gebied en daar is geboortebeperking taboe. Als je een goede masai vrouw bent blijf je gewoon tot aan de menopauze zwanger zijn en kinderen baren; para 18 is geen uitzondering. ( voor de leken: para is zwangerschap).
Moe, maar voldaan, ook van de chapati’s en thee die we aangeboden kregen, reden we tegen 18u weer richting Mungano en in net zo’n vliegende vaart terug naar Same, waar we net voor het donker terug waren.
Dan project kippenhok. De volgende ochtend al weer vroeg eruit, er moet eerst gewassen worden, mijn witte uniform is roze/rood geworden door al het stof. Ook leuk misschien, maar roze is voor de leerlingen.
Kom ik bij het washok en staat een van de zusters druk te gebaren. Ik moest even mee, kijken naar haar kippenhok. Jeetje hemel, de steunbalken voor het dak, van gaas weliswaar hadden het begeven. Daardoor kwam ook de hele deur van zijn plek en de kippen en de hanen profiteerden van deze onverwacht uitbreiding van hun woning. Ze liepen overal rond en vermaakten zich luidruchtig. De zuster echter was hevig ontdaan, haar zelfgebouwde kippenhok aan duigen. Gelukkig werd het al snel duidelijk dat het niet zo handig was om de kippen zomaar los te laten lopen en is men met de renovatie gestart. Ik ben blij dat de deur van het washok op slot kan, je weet wel……dat gevederte is alles behalve zindelijk.
En dan door mijn hele verblijf heen, het vervoer. Wat te doen als je iedere keer, als je aan komt wandelen uitgenodigd wordt voor een dodenritje op de bodaboda??? Ga ik het er dan toch een keer op wagen. Nee, nog maar even niet, ik geloof toch dat ik liever loop. Behalve ’s avonds als het al donker is. Dan bel ik Louis, de diocese taxi. Betrouwbaar als geen ander en altijd paraat. Laatst heb ik hem volgens mij uit bed gebeld, het was 21:30 uur, dus daar had ik niet op gerekend. En toen ik enkele minuten in de auto zat hoorde ik ineens iets achter me. Wat bleek; hij had zijn zoontje meegenomen, want die kon hij toch niet alleen thuis laten. Arm jochie, uit zijn bed geplukt om de Mzungu thuis te brengen.
En dan op vrijdag, een vrij dagje en naar de Masai Markt in Mgagao. Deze staat bekend om zijn cattle market, de handel in runderen en geiten. Wat als ik nou eens een geit zou kopen? Wat zou die kosten en hoe gaat dat dan? Met vervoer en zo? Ik was reuze benieuwd en besloot om de gedachte te veredelen. Samen met Steven, een geneeskunde student uit Minesota en Kazoka, een lokale gids, trokken we de markt op op zoek naar de malste geit. De kuddes waren niet moeilijk te vinden, de geur kwam ons al ruim van tevoren tegemoet. . Van alle kanten kwamen masai aangelopen met een kleine of grotere kudde geiten, de runderen stonden apart en met een poot vast gebonden.. Daarna begon het spelletje, kijken, voelen, uitzoeken, bieden en onderhandelen en uiteindelijk vertrokken we TSH 55.000 en TSH 1000 voor het sisaltouw armer, met de geit richting???? Tja nu nog vervoer, maar Kazoka had het al geregeld, Voor THS 2000 mocht de geit mee in de dalaldala. Maar eerst nog een permit kopen, anders zou het zomaar kunnen dat je de geit gestolen hebt, kost ook nog eens €0,55. De geit ging onder een van de banken. Omdat Steven nog een masai stok wilde kopen, liet ik de geit, enigszins wantrouwend, achter in de daladala. Terwijl Steven op zoek was naar “zijn” stok stuitte ik op een groepje masai vrouwen met wat kinderen. Ik groette in mijn beste swahili, maar er werd verbaasd opgekeken. Tuurlijk, zei spreken para en dat wordt een beetje teveel voor een oudere dame als ik. Tot mijn verbazing zag ik weerde kalabas fles. Oh….. wat zou ik die graag een willen hebben. Zal ik het erop wagen? Waarom niet, ze kunnen er vast nog wel een maken. Dus met handen en voeten en gelukkig een van hen die een beetje Engels sprak mocht ik hem kopen. TSH 20.000. Omdat afdingen erbij hoort, besloot ik dit te doen, 15.000, maar er werd twijfelend gekeken. Het bleek dat er de melk voor de hele dag in zat en dan had de baby niets meer. Ik besloot van de koop af te zien. Behalve….Willie Wortel lampje, als ik nu eens een gewoon babyflesje kon vinden. Dus struinde ik opnieuw de hele markt af op zoek naar de ideale fles. Na 15 minuten was ik terug bij de masai vrouwen en hun kroost met fles, rager en slabbetje (tja het was alles in één koop). Na nog een kort overleg mocht ik kalabas meenemen. De melk werd overgegoten, ik kreeg rillingen bij het zien van de witte vloed met een flink aantal zwarte stukjes (vliegen?), maar was helemaal in mijn nopjes. Afdingen heb ik niet meer gedaan. Gewoon de volle mep betaald+flesje, rager en slab. Ik blij, zij Blij!
Opgetogen liep ik terug naar de daladala, waar ook Steven met zijn buit stond te wachten. De daladala was inmiddels volgelopen met nog een flink aantal geiten en enkele personen. We zouden vertrekken. Oh nee, nog even wachten er moet nog ’n geit bij. Bleken er een stuk of zeven te zijn, maar boven op elkaar moest en zou het lukken. De laatste personen erbij en daar gingen we. Een gemekker van jewelste, zowel van ons als van de geiten. Eenmaal in Same aangekomen en de geit uit de dalaldala te hebben gekregen, was deze nog een beetje bokkig, ook al was het een geit. Uiteindelijk koos zij eieren voor haar geld en liep gewillig met ons mee. Op de diocese verwelkomde haar een van de little sisters, die meteen voor een grasveldje en een bak water zorgde. Zo mag ze nog een poosje vertoeven en dan is het straks toch echt zover. Dat is het leven van een geit in Tanzania. Niemand hier roept oh wat zielig of aaaaahh, maar wel: geeft me ook een stukje of wanneer kan ik komen eten? Het hoort erbij, net als zoveel andere dingen, waar wij allang niet meer aan gewend zijn. De dood maakt hier deel uit van het leven, veel meer dan bij ons. Men heeft nog tijd om elkaar te groeten op straat en een praatje te maken. Als je met pech staat stopt iedereen wel even om te vragen of ze misschien kunnen helpen. Familie zorgt voor de patiënt die in het ziekenhuis ligt en als broer of zus betaal je voor de schoolkosten van je neefje of nichtje als de ouders (jou broer of zus) hiertoe zelf niet of niet meer toe in staat zijn. Ze zeggen altijd, een arm Afrika. Het is maar hoe je het bekijkt.
Moe, maar voldaan, ook van de chapati’s en thee die we aangeboden kregen, reden we tegen 18u weer richting Mungano en in net zo’n vliegende vaart terug naar Same, waar we net voor het donker terug waren.
Dan project kippenhok. De volgende ochtend al weer vroeg eruit, er moet eerst gewassen worden, mijn witte uniform is roze/rood geworden door al het stof. Ook leuk misschien, maar roze is voor de leerlingen.
Kom ik bij het washok en staat een van de zusters druk te gebaren. Ik moest even mee, kijken naar haar kippenhok. Jeetje hemel, de steunbalken voor het dak, van gaas weliswaar hadden het begeven. Daardoor kwam ook de hele deur van zijn plek en de kippen en de hanen profiteerden van deze onverwacht uitbreiding van hun woning. Ze liepen overal rond en vermaakten zich luidruchtig. De zuster echter was hevig ontdaan, haar zelfgebouwde kippenhok aan duigen. Gelukkig werd het al snel duidelijk dat het niet zo handig was om de kippen zomaar los te laten lopen en is men met de renovatie gestart. Ik ben blij dat de deur van het washok op slot kan, je weet wel……dat gevederte is alles behalve zindelijk.
En dan door mijn hele verblijf heen, het vervoer. Wat te doen als je iedere keer, als je aan komt wandelen uitgenodigd wordt voor een dodenritje op de bodaboda??? Ga ik het er dan toch een keer op wagen. Nee, nog maar even niet, ik geloof toch dat ik liever loop. Behalve ’s avonds als het al donker is. Dan bel ik Louis, de diocese taxi. Betrouwbaar als geen ander en altijd paraat. Laatst heb ik hem volgens mij uit bed gebeld, het was 21:30 uur, dus daar had ik niet op gerekend. En toen ik enkele minuten in de auto zat hoorde ik ineens iets achter me. Wat bleek; hij had zijn zoontje meegenomen, want die kon hij toch niet alleen thuis laten. Arm jochie, uit zijn bed geplukt om de Mzungu thuis te brengen.
En dan op vrijdag, een vrij dagje en naar de Masai Markt in Mgagao. Deze staat bekend om zijn cattle market, de handel in runderen en geiten. Wat als ik nou eens een geit zou kopen? Wat zou die kosten en hoe gaat dat dan? Met vervoer en zo? Ik was reuze benieuwd en besloot om de gedachte te veredelen. Samen met Steven, een geneeskunde student uit Minesota en Kazoka, een lokale gids, trokken we de markt op op zoek naar de malste geit. De kuddes waren niet moeilijk te vinden, de geur kwam ons al ruim van tevoren tegemoet. . Van alle kanten kwamen masai aangelopen met een kleine of grotere kudde geiten, de runderen stonden apart en met een poot vast gebonden.. Daarna begon het spelletje, kijken, voelen, uitzoeken, bieden en onderhandelen en uiteindelijk vertrokken we TSH 55.000 en TSH 1000 voor het sisaltouw armer, met de geit richting???? Tja nu nog vervoer, maar Kazoka had het al geregeld, Voor THS 2000 mocht de geit mee in de dalaldala. Maar eerst nog een permit kopen, anders zou het zomaar kunnen dat je de geit gestolen hebt, kost ook nog eens €0,55. De geit ging onder een van de banken. Omdat Steven nog een masai stok wilde kopen, liet ik de geit, enigszins wantrouwend, achter in de daladala. Terwijl Steven op zoek was naar “zijn” stok stuitte ik op een groepje masai vrouwen met wat kinderen. Ik groette in mijn beste swahili, maar er werd verbaasd opgekeken. Tuurlijk, zei spreken para en dat wordt een beetje teveel voor een oudere dame als ik. Tot mijn verbazing zag ik weerde kalabas fles. Oh….. wat zou ik die graag een willen hebben. Zal ik het erop wagen? Waarom niet, ze kunnen er vast nog wel een maken. Dus met handen en voeten en gelukkig een van hen die een beetje Engels sprak mocht ik hem kopen. TSH 20.000. Omdat afdingen erbij hoort, besloot ik dit te doen, 15.000, maar er werd twijfelend gekeken. Het bleek dat er de melk voor de hele dag in zat en dan had de baby niets meer. Ik besloot van de koop af te zien. Behalve….Willie Wortel lampje, als ik nu eens een gewoon babyflesje kon vinden. Dus struinde ik opnieuw de hele markt af op zoek naar de ideale fles. Na 15 minuten was ik terug bij de masai vrouwen en hun kroost met fles, rager en slabbetje (tja het was alles in één koop). Na nog een kort overleg mocht ik kalabas meenemen. De melk werd overgegoten, ik kreeg rillingen bij het zien van de witte vloed met een flink aantal zwarte stukjes (vliegen?), maar was helemaal in mijn nopjes. Afdingen heb ik niet meer gedaan. Gewoon de volle mep betaald+flesje, rager en slab. Ik blij, zij Blij!
Opgetogen liep ik terug naar de daladala, waar ook Steven met zijn buit stond te wachten. De daladala was inmiddels volgelopen met nog een flink aantal geiten en enkele personen. We zouden vertrekken. Oh nee, nog even wachten er moet nog ’n geit bij. Bleken er een stuk of zeven te zijn, maar boven op elkaar moest en zou het lukken. De laatste personen erbij en daar gingen we. Een gemekker van jewelste, zowel van ons als van de geiten. Eenmaal in Same aangekomen en de geit uit de dalaldala te hebben gekregen, was deze nog een beetje bokkig, ook al was het een geit. Uiteindelijk koos zij eieren voor haar geld en liep gewillig met ons mee. Op de diocese verwelkomde haar een van de little sisters, die meteen voor een grasveldje en een bak water zorgde. Zo mag ze nog een poosje vertoeven en dan is het straks toch echt zover. Dat is het leven van een geit in Tanzania. Niemand hier roept oh wat zielig of aaaaahh, maar wel: geeft me ook een stukje of wanneer kan ik komen eten? Het hoort erbij, net als zoveel andere dingen, waar wij allang niet meer aan gewend zijn. De dood maakt hier deel uit van het leven, veel meer dan bij ons. Men heeft nog tijd om elkaar te groeten op straat en een praatje te maken. Als je met pech staat stopt iedereen wel even om te vragen of ze misschien kunnen helpen. Familie zorgt voor de patiënt die in het ziekenhuis ligt en als broer of zus betaal je voor de schoolkosten van je neefje of nichtje als de ouders (jou broer of zus) hiertoe zelf niet of niet meer toe in staat zijn. Ze zeggen altijd, een arm Afrika. Het is maar hoe je het bekijkt.
-
10 Maart 2018 - 09:44
Elly:
Goh Marjorie je verveeld je daar geen seconde. Wat een geweldig en duidelijk verslag heb je weer geschreven. Met een lach op mijn gezicht heb ik het gelezen en het was net of ik daar samen met jou rond liep. Je maakt in ieder geval veel mee daar, leuke dingen en natuurlijk ook minder leuke dingen maar daar kan jij wel mee omgaan en wat veel ervaringen en culturen doe je daar op. Geniet nog een paar weken in tanzania en kom dan maar snel naar huis, er zijn hier ook vast veel mensen die je beginnen te missen en je nodig hebben. Groetjes en xxx. Zie je gauw weer -
10 Maart 2018 - 10:00
Ingrid:
Wat een superleuk verslag om te lezen, Marjorie! Je schrijft echt leuk. En omdat ik Ruvu en de Masai veemarkt ook ken gaat het weer helemaal leven. Geweldig!
liefs -
10 Maart 2018 - 12:55
Jacqueline Wayers :
Wauw Marjorie, wat een prachtig verslag. Heel beeldend verteld. Ik zie het als een film voorbij komen. Geniet nog even met volle teugen. De lente is hier in aantocht. Hopelijk blijft het zo zodat het voor jou straks ook weer lekker thuiskomen is. Ga je volgende week nog een Tanzaniaanse verjaardag vieren? Kun je de wijn uit je kalebas schenken -
10 Maart 2018 - 16:42
Maudy:
Haha echt iets voor jou, een geit kopen. En dan ook nog opgepropt met de gehele kudde in een busje zitten. Ik weet wel dat het niets voor mij is. Wel super leuk om te lezen. Nog veel plezier. Tot snel. -
10 Maart 2018 - 16:55
Mama:
Wij komen juist thuis van de crematiedienst van Marie-Jose. Was heel bijzonder en heel druk.Van Ingrid hoorde ik dat er weer een brief klaar stond. Ik heb ook weer genoten van je nieuwsbrief. Het is net of je een schitterend boek leest Geweldig!
Doe nog enkele weken je best en wij zijn heel blij je dan weer terug te zien.Liefs,mama -
10 Maart 2018 - 22:29
Karin K:
Marjorie,bedankt voor je mooie verhaal.
Ik heb er weer van genoten.
X -
13 Maart 2018 - 12:12
Margot Kuijsters:
Prachtig verhaal, Marjorie!! Het is met volle teugen genieten! Bedankt voir je bezoek hier en lieve groeten uit Kighare! -
14 Maart 2018 - 20:08
Sjef En Annelies:
Hoi Marjorie,
Weer heerlijk om te lezen.
Het voelt bijna alsof we over jouw schouder meekijken.
Geniet ervan, daar in Same en groet iedereen van ons.
Baadaye -
17 Maart 2018 - 11:52
Kristel:
He zus. Leuk om te lezen en mooi slot!!! -
18 Maart 2018 - 09:50
Jolanda Schuermans :
Mooi geschreven Marjorie ... nog zo’n twee weken....
Wens je vandaag een mooie verjaardag toe daar..Doeiiii
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
