Al vier weken Same
Blijf op de hoogte en volg Marjorie
30 Januari 2015 | Tanzania, Same
Hallo allemaal,
Hier ben ik weer. Poehpoeh, het valt niet altijd mee om op het internet te komen. Denk je: “ik ga lekker in de tuin bij het Elephant Hotel zitten, want daar is wifi ( en je kunt er lekker eten en drinken, wat overigens niet wegneemt dat ik op de diocese heel goed te eten heb.) en dan is er …..jaja jammer, geen stroom. Dat wordt dan dus uitstel. Dus nu heb ik me voorgenomen om voortaan maar in word een verslag te schrijven en het dan te plaatsen (wat is het toch handig, dat kopiëren en plakken) als alle ingrediënten hiervoor aanwezig zijn. Zo zie je maar, je komt er wel met een beetje nadenken en improviseren. Echter helaas, erg genoeg niet altijd, hierover het volgende;
Deze week, voor de tweede week gewerkt op maternity ward, dat blijft toch mijn stekkie. Ben daar begonnen met de introductie van het controleren van de kraamvrouwen na de bevalling, in ieder geval gedurende de periode dat ze in het ziekenhuis zijn. Thuis gebeurd dat zoiezo niet meer en eigenlijk in het ziekenhuis ook maar sporadisch. Na een normale bevalling, nou dan is het gewoon goed…klaar, geen controles. Bij een sectio (voor de leken onder ons sectio = keizersnede) wordt een enkele keer bloeddruk gemeten en soms nog wel de temperatuur gecontroleerd, vaak pas de volgende dag als er “visite” (in SDH round genoemd) gelopen wordt. De dames hebben wel allemaal een infuus en moeten 24u plat blijven liggen i.v.m. de spinaal anesthesie. En ze krijgen allemaal 72 uur antibiotica. Verder mogen ze ook zeker 12 uur niet eten en/of drinken. Had hier een onderhoud over met een van de artsen, dr. Temanyika, die erg openstaat voor de nieuwe ontwikkelingen. Hierover later meer. Nu…..maandag: Ik was net terug op de diocese na het werk, toen een van de Amerikaanse meiden mij belde i.v.m. een baby die het net na de geboorte niet lekker deed. Ze maakte zich ongerust en vroeg of ik wilde komen. Ja, tuurlijk kom je dan. De baby lag in de verloskamer op een reanimatietafel, ademde snel en had, zoals we dat dan zeggen intrekkingen. Kortom alle ademhalingsspieren werkten mee. Kleur was wel roze, maar bij de minste inspanning werd de baby cyanotisch (blauw). Ze hadden ook zuurstof gegeven, zeiden ze, maar het was echter alleen flow (beetje lucht ingeblazen) wat niet verkeerd was. En hij, het was een jongetje, lag daar verder maar en er keek niemand naar om, behalve Sandy, Suban en ik. Ik heb toen een controlelijst (ademhaling, hartactie, kleur en reactie en temp)aangelegd en de avonddiensten op het hart gedrukt deze ieder half uur te doen. Eigenlijk wilden we ook het liefst zuurstof geven, maar die was niet aanwezig in de verloskamer, alleen in de operatiekamer, dus dat kon niet???? ’s Avonds zijn we nog even terug geweest om te kijken hoe de baby het maakte en de situatie was stabiel. Mijn telefoonnummer hing in het kantoor, ze mochten me altijd bellen. De volgende ochtend ging het echter niet beter, de baby werd meer blauw en alles wat je met hem deed was teveel. Na overleg met dr. Temanyika hebben we de baby toen toch naar de operatiekamer gebracht en daar zuurstof gegeven met een kapje. Er werd gedacht aan een hartgebrek. Het zuurstofgehalte in het bloed was toen goed. Ze hadden hier zelfs een meter voor, wat ik niet wist, maar er dankbaar gebruik van maakte. (toch lastig om in niet medische termen te schrijven, moet me steeds verbeteren, maar ik heb de indruk dat het toch te snappen is) Afijn… eigenlijk ging het dus best goed zo. Echter na overleg was besloten dat het babytje naar het KCMC in Moshi zou worden overgeplaatst. Dit is niet zomaar geregeld. Eerst moet er toestemming gevraagd worden voor vervoer bij het district, de DMO. Deze bepaald dan of er een ambulance mag rijden, dan moet de brandstof worden geregeld en er wordt gekeken welke andere patiënten uit het ziekenhuis ook overgeplaatst moeten worden (waaronder de moeder van de baby). Aan mij werd gevraagd of ik als “deskundige” mee wilde gaan. Natuurlijk ga ik dan mee. Als de ambulance “gevuld” is kan er gereden worden. Maar helaas, geen zuurstof in de ambulance. En ik wilde niet zonder zuurstof weg, geen denken aan. En nu komen we op het onderwerp improviseren, er werd wat geregeld en uiteindelijk hadden we een zuurstoftank die bijna vol was, een meter en een zuurstofkap om zo nodig mee te beademen. Goed, we maakten ons klaar voor vertrek, gelukkig kon de meter die de zuurstof in het bloed meet mee. Ik verzekerde me ervan dat het goed was en we reden weg, een rit van om en nabij anderhalf uur. Ik had het babytje op schoot probeerde zo goed mogelijk om het hotsen en klotsen op te vangen. Heeeeeeel lastig hoor met die Tanzaniaanse wegen. De moeder lag op een matras op de bodem, samen met een oudere man. Ik heb haar nog de paracetamol gegeven, die ik altijd bij me heb, uiteindelijk was ze pas de dag ervoor geopereerd. Om het verhaal niet langer te maken…..halverwege, we hadden nog 40 min. te gaan werd het babytje blauwer en wilde ik meer zuurstof geven. Tot mijn grote schrik werkte de geïmproviseerde flowmeter niet meer en kreeg de baby geen zuurstof meer. Toen we in het KCMC aankwamen was het jongetje overleden. AFSCHUWELIJK. De moeder was zo verdrietig en ik hield het natuurlijk ook niet droog, maar de verpleegkundige kwam en ze mocht niet huilen. Ongelooflijk!!! Ik werd met mijn neus op de Afrikaanse feiten gedrukt. PUNT. Dan ga je heel verslagen terug naar Same.
En de volgende dag gaat het allemaal gewoon door, tuurlijk, dat is bij ons ook zo, maar toch. De moeder lag weer gewoon op zaal, tussen alle andere moeders met baby. Een van de moeders was even naar buiten en de baby van haar huilde…..of ze die maar even wilde troosten en ze stond ermee in haar armen, alsof het haar eigen baby was. Dit is Afrika, lieve vrienden. Denk daar maar eens aan als je ergens over zeurt of klaagt.
Gelukkig gaat het ook wel eens goed. Donderdag ben ik opnieuw met een baby, een te vroeg geboren baby naar Moshi gegaan en het babytje kwam in goede conditie in het KCMC aan, die gaat het wel redden, denk ik.
In de tussentijd ben ik op woensdag in een middag op en neer geweest naar Bwambo 40 km. van Same. Nou dan denk je 40 km, daar zijn we zo, maar niets is minder waar. Bwambo is een dorp in de bergen en daar heb je geen echte wegen. Meer een soort rivierbedding waar je overheen hobbelt/bobbelt,hotst,klotst. We gingen (we = Sam, de technicus van het ziekenhuis en ik) om te kijken of de wasmachine die daar stond ook geschikt was voor het SDH. Het zou er een zijn van 17 kg., groot was mijn teleurstelling toen ik daar een AEG 5-6 kg wasmachine zag staan die bovendien niet werkte. Volgens dr. Beda, een erg gedreven pater, die in Bwambo al een heleboel bereikt en alles goed gestructureerd heeft, draaide de trommel niet. Ik moest ook uitleggen waar welke knoppen voor dienen, want het was in het Nederlands, toch lastig voor kiswahili sprekende Afrikanen. Besloten werd dat de wasmachine met ons mee terug zou gaan om deze, als we in Moshi of Arusha voor een andere gaan kijken te laten controleren en zo mogelijk repareren. Eenmaal op de weg terug had ik al sterk het vermoeden dat er van reparatie niet veel sprake zou zijn. De wasmachine stond weliswaar vast, maar de trommel klapte letterlijk alle kanten op. Niet gestabiliseerd tijdens transport. Nou, dat is bij ons al not done, laat staan hier in de bergen. Ik vraag me werkelijk af of er ooit een wasmachine zonder schade daar boven kan komen. Eenmaal terug op de diocese was ik behoorlijk wagenziek, ben dus maar meteen mijn bed ingedoken, na eerst een frisse koude douche te hebben genomen, want ik was nog niet op de hoogte dat er op de diocese ook warm water is. Dat vertelde mij enige dagen later father David, die mijn douche, wat niet echt een douche was, alleen een straal water, gerepareerd heeft. Gewoon een kwestie van een knop aanzetten en hups er komt warm water uit de kraan. Toch wel prettig, want het koelt (gelukkig) op dit moment ’s nachts aardig af. Zo rond 16u gaat de natuurlijke ventilator aan ( een heel stevige wind) die heerlijk door de open ramen naar binnen waait. De volgende, zeer vroege ochtend, (de hanen kraaien al om 4u om het hardst kan en wie het het langste volhoudt) weer helemaal opgeknapt.
Nu weer aan het werk, na een rustig weekend. Ben zondag naar de wekelijkse markt geweest en heb daar een schaar gekocht, omdat ik het niet voor elkaar krijg om de pleisters in het ziekenhuis te scheuren, zoals alle verpleegkundigen het doen. Verder nog wat fruit en groenten om ’s avonds met de meiden van de diocese te koken. Op de sokoni (markt) kwam ik Mwambo tegen, een van de verpleegkundigen die vorig jaar bij mij was. Ze had vakantie gehad en is deze week weer begonnen met werken. Leuk om haar hier in haar eigen omgeving terug te zien.
Gisteren heb ik met de verpleegkundigen van maternity de verloskamer grondig schoongemaakt. Alles van de kant en tot mijn grote verbazing kwam er onder een stoffige groene doek een CTG apparaat (om foetale harttonen te meten en weeën te registreren) tevoorschijn. Volgens Dorien werkte deze niet. Ik stelde voor om hem dan naar Sam te brengen om te repareren. Alvorens dat te doen wilde ik de warboel van draden uit elkaar halen en kwam erachter dat de stroom niet verbonden was met de adapter. Ik bedacht me om dan alles maar even te controleren en jawel hoor, het werkte. Het apparaat is dus niet kapot en we hebben het meteen in gebruik genomen. Iedereen was laaiend enthousiast. Enige uitleg was wel vereist, maar Dorien en Agnes pikten het snel op. Nu nog de gebruiksaanwijzing zoeken, zodat we volledig gebruik kunnen maken van de opties die erop zitten. Zo komen we iedere dag een stapje verder. Dus luitjes, zo zien jullie dat ik me hier enigszins nuttig kan maken. Ben benieuwd of het over een tijdje nog zichtbaar en in gebruik in de verloskamer staat of dat het weer onder de doeken verdwenen is, we zullen zien. Je blijft hier verrast worden.
Ik ben ook weer op bezoek geweest bij Karani in Ishinde. Zoals ik hem ken werd ik weer heel hartelijk ontvangen door hem en zijn vrouw Lea. Er werd al weer ijverig gekookt en in die tussentijd hebben we met de kinderen Mens Erger je niet gespeeld. Ik had dat meegenomen ze vonden het gewlidig. Zeker als ze mijn pion van het bord af konden slaan of nog leuker die van hun vader. We hebben ontzettend veel lol gehad. Ook mijn welkom was voorbereid, zie foto. Leuk hè? De middag duurde veel te kort, maar om voor het donker thuis te zijn moet je wel weer op tijd aan de weg gaan staan om de daladala te nemen. De grotere bus stopt niet bij Ishinde.
Met de Amerikaanse meiden heb ik een weekend in Moshi vertoefd om een Safari te regelen. Geslapen in het Kindoroko hotel met uitzicht op de kili, alleen was het uitzicht nogal bewolkt. De kili is vaak alleen 's ochtends vroeg te zien. Zo zien jullie, ik heb tijd tekort. Want er moet ook gewerkt worden. Volgende klus: wasmachine..... dat wil ik echt voor elkaar krijgen. Hoop dat het gaat lukken.
Nou, voor voorlopig hebben jullie weer genoeg te lezen. Tot een volgende keer.
Liefs Marjorie
-
30 Januari 2015 - 15:48
Karin Kolen:
Hoi Marjorie,
Wat een indrukwekkend verhaal!
Hier zou je met een heel team na zo'n strijd om een kindje te helpen wat niet goed afloopt een evaluatie hebben om je verhaal kwijt te kunnen.
Heel goed dat je het van je af kunt schrijven.
En geloof me, WIJ voelen met je mee,en van ons mag je huilen!
Knap dat je het CTG app. weer aan de gang hebt gekregen......nu nog de wasmaschine.
Zal ik onze Cees even sturen?
Nog maals heel veel succes daar.
Lieve groetjes van karin k -
30 Januari 2015 - 20:56
Eveline:
Pfff wat een verhaal. Wat triest toch dat de zorg nog op zo'n laag pitje staat. En wij hier maar klagen. Alles te duur en te lang wachten e.d. Maar het Is er wel.
Daar zouden we wat vaker bij stil moeten staan. Gelukkig kun je genoeg betekenen voor Same, zelfs op technisch gebied. Veel plezier in Zanzibar.
Xxx Eveline
-
30 Januari 2015 - 22:13
Rianne Rijnders:
Hoi Marjorie
Via Petra hoorde ik dat je weer in Tanzania bent.
Indrukwekkend verhaal...je moet je dan ook wel heel machteloos voelen.
Ik begrijp dat je Han Go ook al gesproken hebt. (las het in zijn verslag)
Ik blijf jullie volgen.
Heel veel succes met je werk daar .
Groetjes Rianne -
30 Januari 2015 - 22:41
Elly:
Goh marjorie, wat maak je veel mee. Je moet wel sterk in je schoenen staan om dat allemaal te kunnen verwerken, die slechte en natuurlijk ook mooie momenten. Goed voor je dat je ook momenten van ontspanning hebt, even je hoofd weer leegmaken.nog iets, wat kan jij goed verslagen schrijven. Kan bijna niet wachten op je volgende verslag. Je vriendin elly -
30 Januari 2015 - 23:39
Wim Opsteeg:
Hoi majorie...je hebt een grote verantwoordelijkheid in het land waar je bent....altijd werk...er zijn altijd wel mensen die een beroep op je doen....gelukkig ook dankbaar werk....je zult een doorgewinterde verpleegkundige zijn met hele specifieke Afrika ervaring....en zul je veel leren. Heel veel succes en 't gaat je goed....liefs van Wim..... -
31 Januari 2015 - 19:14
Sjef En Annelies:
Indrukwekkend Marjorie, en veel machteloosheid.
Nu weer je hoofd leeg maken en genieten van de andere mooie momenten.
Groet van ons
kwaheri na tutaonana -
01 Februari 2015 - 11:12
Mama:
Lieve dochter van me,
Wat een mooi en uitgebreid verslag! Boeiend om te lezen.je zit er helemaal in he? Ik hoop dat je nog veel kunt bereiken. Aan contacten geen gebrek merk ik wel. De foto's zjn vertederend en zeggen veel. Heel veel liefs en een dike kus Xxx mama
-
01 Februari 2015 - 12:39
Mieke West:
Hoi Marjorie,
Door hoe je alles beschrijft kan ik het bijna ruiken, horen en de emoties voelen..
Vol bewondering voor jou en je verhaal.
groet,
Mieke -
01 Februari 2015 - 19:39
Herbert:
Hoi Marjorie,
Wat een andere wereld! Aangrijpend verhaal, zeker met zo'n baby die in je armen overlijdt. verder leuk te lezen dat je echt iets kunt betekenen en verbijsterend hoe een apparaat opzij wordt gezet in de veronderstelling dat het niet werkt! Jij komt eraan, even opzij en hup daar gaat ie weer. Ik zie het al voor me,
Werk genoeg daar in een totaal andere wereld met een ervaring die je anders naar het leven doet kijken.
Groetjes en heel veel plezier daar in Tanzania!
Herbert -
03 Februari 2015 - 16:04
Frans:
Hoi Marjorie
Leuk en ook heftig wat je daar allemaal weer mee maakt! Als het goed is staat er op de OK een zuurstofconcentrator. Die zou je toch ook kunnen gebruiken op de maternity?
groeten, Frans -
04 Februari 2015 - 11:05
Elianne:
Jambo!!
Goh, wat een verhaal weer.
Heb je nog kunnen achterhalen wat er met dat baby'tje aan de hand was?
Fijn dat je weer zoveel voor de mensen daar kunt betekenen.
Hier gaat alles zijn gangetje. Allemaal zo gemakkelijk vergeleken bij jouw activiteiten.
Hakuna Matata ? Of toch niet als jij weer weg bent!!
Geniet er maar van.
Ik ga voor het luxe gedeelte van Afika deze keer!
Groetjes,
Elianne
-
04 Februari 2015 - 13:02
Jan Molkenboer:
Hoi Marjorie,
Je kunt je ervaringen boeiend beschrijven!
Blijft toch een hele klus:een passende wasmachine kopen
Moet lukken
Succes11
gr. Jan -
05 Februari 2015 - 06:52
Margot:
Goed bezig, Marjorie. Zou zo willen komen helpen.. -
12 Februari 2015 - 13:28
Marga:
Hoi Marjorie. Mooi verhaal. Altijd weer leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken in Same. De wasmachine was bij verzending vanuit Tilburg overigens heel stevig gestabiliseerd en voorzien van een Engelstalige gebruiksaanwijzing. Hoop dat het gaat lukken met kopen van een wasmachine voor SDH. Succes! -
17 Februari 2015 - 11:24
Rianne W:
Goh, Marjorie, wat doe jij goed werk daar: zowel verpleegster als technicus. Geweldig! Wel een zielig verhaal van dat baby'tje! Wat erg als zo'n kleintje in je armen overlijdt!
Maar gelukkig maak je heel veel leuke dingen mee. En in het weekend komen Cristel en Nicolette. Maak er een leuke tijd van! Liefs, Rianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
