De dagen verstrijken
Door: Marjorie
Blijf op de hoogte en volg Marjorie
18 Maart 2015 | Tanzania, Same
Hoe snel gaat de tijd….. ongelooflijk. Nog maar twee weken en ik kom alweer terug. Er gebeurd ook zoveel en toch ook weer zo weinig, drie maanden vliegen om en soms ook weer niet. Het zijn vaak de indrukken en de wachttijden die je enorm opslokken.
Cristel en Nicollette zijn weer vertrokken. We hebben een fantastische tijd gehad. Op 22 februari kwamen ze aan op Kilimanjaro airport. Ik was er op tijd, ruim van tevoren vanaf Moshi, waar ik de dag ervoor al naar toe was gegaan. Vanaf Same is het nl. niet te doen om vroeg in de ochtend op Kili airport te zijn. Ik had een taxi geregeld en die was keurig op tijd, te vroeg zelfs, waardoor we uiteindelijk ook zeker (want als je in Tanzania op tijd bent ben je per definitie te vroeg) te vroeg op het vliegveld aankwamen. Bij ons kun je dan rustig ergens gaan zitten, kopje koffie en evt. wat te eten, maar dat is hier, hoe kan het ook anders, anders. We stonden buiten, gelukkig wel schaduw, geen bankje of stoeltjes en zeker geen koffieshopje of winkeltjes. Dus maar gewoon wachten. Gelukkig hadden ze een digitaal vertrek en aankomstbord, zo had ik nog wat te lezen. Ik weet precies hoe het bord werkt. Eerst alle aankomsttijden en bestemmingen in Engels, dan in Swahili (fijn om te oefenen) Daarna alle vertrektijden inclusief bestemming op dezelfde manier. Ik heb het bord zeker 20 keer gelezen en de vlucht van 9:30 uit Nairobi werd op tijd verwacht. De minuten verstreken; 9:25u hè hè, bijna. 9:30u, nog niet geland, 9:40u, nog niet???? Toch nog maar eens naar de aankomsttijd kijken, misschien heb ik het na 20 keer toch verkeerd gelezen. Maar nee hoor, er stond nu zelfs op het bord: IN TIME. Okee, in time in Tanzania. We togen naar Moshi voor verblijf van een nacht met uitzicht op de kili. Volgende dag naar Same, met de bus. Hier Cristel en Nicolette het echte Afrika laten ervaren. Ik vond het heel leuk om hen te laten zien, wat ik hier zoal doe en waar ik werk. Na een weekend op de Masai Steppe in Ruvu zijn we op safari gegaan. Echt geweldig, verschillende van jullie zullen de verhalen van C en N vast al wel gehoord hebben. Daarna weer het Afrika ritme opgepakt. Ik voelde me toch echt wel een toerist, die laatste week.
Het wasmachine project is bijna afgerond. De dag na mijn safari kwam ik in het ziekenhuis en wat bleek, het transport was geregeld, we konden meteen vertrekken. Tja, klein probleempje, ik had het geld nog niet. Ben meteen naar father Deo gegaan. Alles bleek echter niet zo gemakkelijk als men mij had verteld ( any day/any time) want daarvoor moesten we naar Moshi. Father Deo had een meeting, dus dat kon niet, misschien in de middag. Maar het vervoer was al geregeld dus heeft hij zijn uiterste best gedaan en om 9:30u vertrok ik met een hele zak vol met geld richting Arusha. Daar de machines gekocht en een withebord en weer terug naar Same. Dr. Kyungu stond bij het ziekenhuis te wachten en was als een kind zo blij. Hij hielp zelf de wasmachines mee uitladen. De week daarna heb ik besteed aan de gebruiksaanwijzing, toch wel een beetje lastig al die techniek in het Engels. Sam heeft de kranen en de stopcontacten aangelegd en na enkele dagen stonden de wasmachines alleen maar te pronken in laundry. Ja, jullie lezen het goed maar te pronken, want toen we ze uit wilden proberen bleek er toch geen water te zijn. Huhhhhhh??? En die pomp dan? Die was er wel maar moest nog aangelegd worden en ook daarvoor waren de leidingen al aanwezig. Ze hadden het alleen nog niet gedaan, omdat ze dachten dat er wel voldoende water zou zijn…..?? Sam is echter druk doende om de pomp te verbinden met de wateropslag van de wasserij. Hij werkt echt keihard en hij is ook heel enthousiast. Hiephiephoera Sam!!!!! Ik ben nu bezig met de tekst voor de gebruiksaanwijzing voor de wasmachine, in het Engels en Kiswahili, vergezeld van tekens en tekeningen voor de niet lezers onder hen. Nu maar hopen dat ze de machine op de juiste manier gaan gebruiken en onderhouden. Daarvoor heb ik een checklijst gemaakt en deze aan Sam overhandigd. Ook dr. Mlay is op de hoogte en is zich bewust van de noodzaak van onderhoud. We hebben het hier uitgebreid over gehad en ze (ze= dr. Kyungu, dr. Mlay en Sam) dat ze er zorg voor zullen dragen. Ik merk wel dat ik het ondanks hun allerbeste bedoelingen toch een beetje moeite mee heb om hen dat vertrouwen te geven. Dit voelt niet fijn, maar ze zullen zich toch echt eerst moeten bewijzen.
Nu nog even over het Mama Kevina Hope Center( Zie foto’s). Ik had al een klein stukje op facebook geplaatst om te “schooien” voor een bijdrage. Ik was bang dat ik anders geen tijd meer zou hebben om het geld van de bank te halen. Het is werkelijk een topproject. Een van de Little sisters, Feliciana, heeft dit tehuis voor gehandicapte kinderen opgezet, samen met nog 5 andere nonnen. Het is een plek waar 20 kinderen fysio- en ergotherpie krijgen en hen geleerd wordt om zelfstandig te kunnen leven. Te denken aan koken, huishouden, tuinieren. Daarnaast is er ook tijd voor muziek en dans. Ze komen uit het district, verblijven intern gedurende 2 weken. Het hele project omvat echter nog meer. Totaal ongeveer 500 kinderen worden in hun eigen omgeving geobserveerd en aan ouders wordt uitleg gegeven hoe deze kinderen te begeleiden. Drie van de zes nonnen zijn hiervoor dagelijks op pad. En hier op pad zijn valt niet mee. De afstanden zijn weliswaar niet zo groot, maar de wegen zijn vaak onbegaanbaar, het district strekt zich uit van tot ver in de bergen tot de Ruvu River op de Masai steppe. Vaak zijn de nonnen weken onderweg om de verschillende dorpen aan te doen. Een bijdrage storten kan nog tot 21 maart. Alvast bedankt degenen, die hun bijdrage al geleverd hebben. Ik ben er echt heel blij mee en sister Feliciana zal enorm verrast zijn.
Volgende week hoop ik de start te kunnen maken met de werkgroep van verpleegkundigen. Ik heb de agenda al klaar en datum is geprikt. Nu nog iedereen uitnodigen en hopen dat ze komen. Anusiata Mgimba is erg enthousiast, dus misschien?????? In mijn kamer op de diocese staat nu een whitebord, wat ik heb geregeld om de verantwoordelijkheden van de verpleegkundigen op de afdeling duidelijk te krijgen. Ik ga dit samen met Anusiata in orde maken. Ondertussen heb ik een redelijk duidelijk beeld van wat er voor de werkgroep Tanzania Twee Steden nog aan projecten ligt. En dat is nog een héééééééééleboel, voorlopig kunnen we nog wel vooruit.
Ben inmiddels ook terug van een paar dagen Bwambo, een dorp heel hoog midden in de bergen, maar hierover meer een mijn volgende (wellicht laatste) verslag.
Veel liefs allemaal en tot gauw weer
Cristel en Nicollette zijn weer vertrokken. We hebben een fantastische tijd gehad. Op 22 februari kwamen ze aan op Kilimanjaro airport. Ik was er op tijd, ruim van tevoren vanaf Moshi, waar ik de dag ervoor al naar toe was gegaan. Vanaf Same is het nl. niet te doen om vroeg in de ochtend op Kili airport te zijn. Ik had een taxi geregeld en die was keurig op tijd, te vroeg zelfs, waardoor we uiteindelijk ook zeker (want als je in Tanzania op tijd bent ben je per definitie te vroeg) te vroeg op het vliegveld aankwamen. Bij ons kun je dan rustig ergens gaan zitten, kopje koffie en evt. wat te eten, maar dat is hier, hoe kan het ook anders, anders. We stonden buiten, gelukkig wel schaduw, geen bankje of stoeltjes en zeker geen koffieshopje of winkeltjes. Dus maar gewoon wachten. Gelukkig hadden ze een digitaal vertrek en aankomstbord, zo had ik nog wat te lezen. Ik weet precies hoe het bord werkt. Eerst alle aankomsttijden en bestemmingen in Engels, dan in Swahili (fijn om te oefenen) Daarna alle vertrektijden inclusief bestemming op dezelfde manier. Ik heb het bord zeker 20 keer gelezen en de vlucht van 9:30 uit Nairobi werd op tijd verwacht. De minuten verstreken; 9:25u hè hè, bijna. 9:30u, nog niet geland, 9:40u, nog niet???? Toch nog maar eens naar de aankomsttijd kijken, misschien heb ik het na 20 keer toch verkeerd gelezen. Maar nee hoor, er stond nu zelfs op het bord: IN TIME. Okee, in time in Tanzania. We togen naar Moshi voor verblijf van een nacht met uitzicht op de kili. Volgende dag naar Same, met de bus. Hier Cristel en Nicolette het echte Afrika laten ervaren. Ik vond het heel leuk om hen te laten zien, wat ik hier zoal doe en waar ik werk. Na een weekend op de Masai Steppe in Ruvu zijn we op safari gegaan. Echt geweldig, verschillende van jullie zullen de verhalen van C en N vast al wel gehoord hebben. Daarna weer het Afrika ritme opgepakt. Ik voelde me toch echt wel een toerist, die laatste week.
Het wasmachine project is bijna afgerond. De dag na mijn safari kwam ik in het ziekenhuis en wat bleek, het transport was geregeld, we konden meteen vertrekken. Tja, klein probleempje, ik had het geld nog niet. Ben meteen naar father Deo gegaan. Alles bleek echter niet zo gemakkelijk als men mij had verteld ( any day/any time) want daarvoor moesten we naar Moshi. Father Deo had een meeting, dus dat kon niet, misschien in de middag. Maar het vervoer was al geregeld dus heeft hij zijn uiterste best gedaan en om 9:30u vertrok ik met een hele zak vol met geld richting Arusha. Daar de machines gekocht en een withebord en weer terug naar Same. Dr. Kyungu stond bij het ziekenhuis te wachten en was als een kind zo blij. Hij hielp zelf de wasmachines mee uitladen. De week daarna heb ik besteed aan de gebruiksaanwijzing, toch wel een beetje lastig al die techniek in het Engels. Sam heeft de kranen en de stopcontacten aangelegd en na enkele dagen stonden de wasmachines alleen maar te pronken in laundry. Ja, jullie lezen het goed maar te pronken, want toen we ze uit wilden proberen bleek er toch geen water te zijn. Huhhhhhh??? En die pomp dan? Die was er wel maar moest nog aangelegd worden en ook daarvoor waren de leidingen al aanwezig. Ze hadden het alleen nog niet gedaan, omdat ze dachten dat er wel voldoende water zou zijn…..?? Sam is echter druk doende om de pomp te verbinden met de wateropslag van de wasserij. Hij werkt echt keihard en hij is ook heel enthousiast. Hiephiephoera Sam!!!!! Ik ben nu bezig met de tekst voor de gebruiksaanwijzing voor de wasmachine, in het Engels en Kiswahili, vergezeld van tekens en tekeningen voor de niet lezers onder hen. Nu maar hopen dat ze de machine op de juiste manier gaan gebruiken en onderhouden. Daarvoor heb ik een checklijst gemaakt en deze aan Sam overhandigd. Ook dr. Mlay is op de hoogte en is zich bewust van de noodzaak van onderhoud. We hebben het hier uitgebreid over gehad en ze (ze= dr. Kyungu, dr. Mlay en Sam) dat ze er zorg voor zullen dragen. Ik merk wel dat ik het ondanks hun allerbeste bedoelingen toch een beetje moeite mee heb om hen dat vertrouwen te geven. Dit voelt niet fijn, maar ze zullen zich toch echt eerst moeten bewijzen.
Nu nog even over het Mama Kevina Hope Center( Zie foto’s). Ik had al een klein stukje op facebook geplaatst om te “schooien” voor een bijdrage. Ik was bang dat ik anders geen tijd meer zou hebben om het geld van de bank te halen. Het is werkelijk een topproject. Een van de Little sisters, Feliciana, heeft dit tehuis voor gehandicapte kinderen opgezet, samen met nog 5 andere nonnen. Het is een plek waar 20 kinderen fysio- en ergotherpie krijgen en hen geleerd wordt om zelfstandig te kunnen leven. Te denken aan koken, huishouden, tuinieren. Daarnaast is er ook tijd voor muziek en dans. Ze komen uit het district, verblijven intern gedurende 2 weken. Het hele project omvat echter nog meer. Totaal ongeveer 500 kinderen worden in hun eigen omgeving geobserveerd en aan ouders wordt uitleg gegeven hoe deze kinderen te begeleiden. Drie van de zes nonnen zijn hiervoor dagelijks op pad. En hier op pad zijn valt niet mee. De afstanden zijn weliswaar niet zo groot, maar de wegen zijn vaak onbegaanbaar, het district strekt zich uit van tot ver in de bergen tot de Ruvu River op de Masai steppe. Vaak zijn de nonnen weken onderweg om de verschillende dorpen aan te doen. Een bijdrage storten kan nog tot 21 maart. Alvast bedankt degenen, die hun bijdrage al geleverd hebben. Ik ben er echt heel blij mee en sister Feliciana zal enorm verrast zijn.
Volgende week hoop ik de start te kunnen maken met de werkgroep van verpleegkundigen. Ik heb de agenda al klaar en datum is geprikt. Nu nog iedereen uitnodigen en hopen dat ze komen. Anusiata Mgimba is erg enthousiast, dus misschien?????? In mijn kamer op de diocese staat nu een whitebord, wat ik heb geregeld om de verantwoordelijkheden van de verpleegkundigen op de afdeling duidelijk te krijgen. Ik ga dit samen met Anusiata in orde maken. Ondertussen heb ik een redelijk duidelijk beeld van wat er voor de werkgroep Tanzania Twee Steden nog aan projecten ligt. En dat is nog een héééééééééleboel, voorlopig kunnen we nog wel vooruit.
Ben inmiddels ook terug van een paar dagen Bwambo, een dorp heel hoog midden in de bergen, maar hierover meer een mijn volgende (wellicht laatste) verslag.
Veel liefs allemaal en tot gauw weer
-
18 Maart 2015 - 16:22
Eveline:
Hallo lieve zus, allereerst nogmaals van harte gefeliciteerd. Wordt er een beetje aandacht aan besteed of gaat de dag zomaar voorbij? Taart , -
18 Maart 2015 - 19:27
Anja:
Lieve Marjorie gefeliciteerd met deze speciale verjaardag en een bijzondere dag gewenst wij denken aan je en we spreken snel af als jij weer terug bent in tilbo land!!! Geniet van deze bijzondere dag. Dikke kus René en Anja -
18 Maart 2015 - 20:03
Ingrid:
Ha lieve, nog steeds jarige zus!
Leuk om jouw wederwaardigheden weer te lezen. Ik zie jouw handleiding voor de wasmachines helemaal voor me, een beetje zoals de sinterklaasgedichten, vol met tekeningetjes -
19 Maart 2015 - 07:25
Anita:
Hoi Marjorie, allereerst nogmaals gefeliciteerd met je verjaardag! En bedankt voor je prachtige verslag en foto's. Veel success en plezier nog. Het zal wel wennen zijn als je weer terug bent hier in Tilburg! Lieve groetjes, Anita -
19 Maart 2015 - 16:16
Mieke:
Hoi Marjorie,
ik lees dat je jarig bent geweest...
Dit keer geen 'verrassingskaart' haha! Nog gefeliciteerd.
Tot snel. Groet, Mieke -
20 Maart 2015 - 03:02
Ton Pulles:
Leuk verhaal weer Marjorie en nog gefeliciteerd met je verjaardag.
Ik ben benieuwd naar je verhalen op de volgende vergadering.
Groeten, Ton -
20 Maart 2015 - 08:36
Kristel:
Hoi zus. Leuk en ik weet nu waar je het over hebt!!! Pfff engelengeduld....
Ik ga nog wat mensen benaderen voor een bijdrage voor dat tehuis want dat is echt een topproject!!! Dus ook na de 21e nog even kijken!!
-
22 Maart 2015 - 22:15
Yoga-Wim:
Lees dat je jarig was, nou voeg ik me maar toe aan de rij van je familie/vrienden en feliciteer je alsnog daarmee !! Ja typisch zo'n verhaal uit arme landen....soms wachten tot sint-juttemis...niks voor ons en dan de techniek.....water en stroom....hoe machines te onderhouden...misschien nog wel grootste probleem, want als er iets stuk gaat ligt letterlijk alles op z'n k.....je snapt wel....nog goeie tijd die rest....lieve groeten....Wim... -
23 Maart 2015 - 15:35
Sjef En Annelies:
Ook van ons natuurlijk nog gefeliciteerd met je verjaardag. Wat een leuke verhalen weer, en zo herkenbaar. Laten we hopen dat ze de wasmachines naar behoren gebruiken en "onderhouden". Geniet nog van je verblijf daar en zijn benieuwd naar de rest van je verhalen op onze volgende vergadering.
Groeten van ons, Sjef en Annelies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
