Alweer halverwege en nog zoveel te doen

We zijn al bijna aan het eind van februari. Inmiddels heb ik ervaring gekregen in het overplaatsen van baby’s naar het KCMC. Zo ook vorige week. Een premature baby die niet wilde drinken. Hij was in een goede conditie en kreeg de dag dat ik werkte sv. Gezien mijn ervaringen eerder had ik er niet zo’n vertrouwen in dat dit consequent zou worden gecontinueerd. Na overleg met de arts werd besloten om de baby dan toch maar over te plaatsen. Na de overdracht geschreven en door een arts ondertekend te laten hebben ben ik als enige verantwoordelijk verpleegkundige meegegaan en moest het hele ritueel van opname aldaar afhandelen. Eerst met de baby en de moeder naar neonatal ward. Deze werden ontvangen en ik gaf de overdracht aan een van de vele artsen die met z’n allen rond een tafeltje zaten te???????? Of ik een patiëntendossier had? Uuuhhhhhh nee, hoezo? Dat moet door de patiënt, in dit geval de moeder, gekocht worden, dan kan de behandeling pas starten. Gelukkig was er nog een familielid mee voor de gegevens en we togen op weg naar de opname. Na verschillende verkeerde gangen uiteindelijk aangekomen bij een ruimte met de volgende aanduidingen: Xray kulipa (= betalen) dawa (medicijnen) kulipa, zagen we het bord: Patiënt file, in het Engels dus dat was duidelijk. Bij het ene loket gegevens afgegeven (was ik blij met dat familielid, niet wetende of het een zus, nicht of misschien zelfs de buurvrouw was), maar in ieder geval konden we na betaling van 15.000 TSH het dossier meenemen. Nou eigenlijk niet, want het moest door een verpleegkundige in ontvangst worden genomen. Laat ik dat nou toevallig ook zijn….. Terug op de afdeling was het zo gepiept. De moeder en de baby mochten blijven en ik kon weer vertrekken. Nee er waren geen vragen meer, alles was duidelijk. Nadat ik nog een verpakte handendesinfectans mee had gekregen, om bij het verlaten van de afdeling mijn handen te wassen????Bij binnenkomst kreeg ik niets, verliet ik met een voldaan gevoel het KCMC. Taak volbracht! Nu op weg naar de wasmachinespecialist samen met Sam, de technicus van het SDH. Er was er een in Moshi en laat die nou net de wasmachine waar wij naar op zoek zijn niet hebben. Gossie, wat vervelende nou, daar had ik niet op gerekend. Ze hebben altijd alles op voorraad… , maar niet heus. Net als in restaurants, das jammer, net datgene wat ik bestel is niet voorradig. Maar ja, TIA (that’s afrika, zoals de Amerikanen zeggen). Om onze inmiddels gekregen honger te stillen, zijn we bij Fresh gaan eten, een echt Afrikaans restaurant, waar ze wel hadden wat ik bestelde, veilig kip met chips en ook de gerechten van de chauffeur en Sam (een hele vissekop gefrituurd, zag er eng uit, maar wel veel vis. Misschien iets voor de volgende keer, maar dan zonder de ogen) Sam en de chauffeur, ben zijn naam kwijt, zoals zoveel namen ( Jullie willen niet weten hoe moeilijk het is om van iedereen die vaak onuitspreekbare namen te onthouden) gingen retour Same. Ik ben die dag in Moshi gebleven, omdat ik de volgende dag met een Nederlandse dermatoloog, dr. Han Go een dag mee zou lopen op de polikliniek dermatologie. We besloten om die avond ook samen een hapje te eten, heel gezellig en lekker, een Hindoestaans restaurant. De volgende dag was heel interessant, veel verschillende ziektebeelden en ook het uitvoeren van een biopsie. Gaat allemaal ook net even iets anders dan bij ons. Op een gegeven moment was de assisterend verpleegkundige verdwenen en heb ik de honneurs waargenomen. Ook zorgde ik ervoor dat het juiste biopt in het juiste potje terrecht kwam, want ze hadden dit per abuis verwisseld…..kleine vergissing. Maar er stond wel de juiste naam op het potje. Zo zie je nog eens wat en maak je nog eens wat mee. Die avond een pizza gegeten in een ander restaurant, veel te groot voor mij. Maar het restant werd keurig ingepakt in aluminiumfolie en op weg naar mijn hotel….let wel: mijn; dat is het Kindoroko heb ik deze aan een jochie van een jaar of 12 gegeven, die in een hoekje op de stoep lag. Een van de wezen die niet gelukkig terecht komen in een van de gesponsorde tehuizen.
De volgende dag naar Arusha, met de bus. Lekker op elkaar gepropt, lekker warm, hihi. Ging Vivienne, een Ierse vouw die ik 8 jaar geleden in Same ontmoet heb, opzoeken. Ze was een tijdje in Ierland, maar sinds januari weer terug in Tanzania. Het was heel leuk om haar weer te zien en we hebben onder het genot van een wijntje elkaar flink bijgepraat. De dag erna terug naar Same, een rit van ruim 4 uur, dus maar op tijd vertrokken.
De volgende dagen heb ik me weer nuttig gemaakt op maternity. Heb ook een kijkje genomen in de in aanbouw zijnde neonatal ward. Ik heb begrepen dat het de bedoeling is, dat ze een afdeling maken waar 3 compartimenten zijn. Een voor prematuren, een voor baby’s met een infectie en een voor baby’s met overige (congenitale) afwijkingen. Er is een ziekenhuis in Mawenzi wat zo ingericht is, ik wil daar nog een keer langs gaan. Wanneer het klaar is ????? Tja, dat valt of staat met de benodigde financiën. De ruwbouw is klaar, maar nu nog de heaters en zuurstof voorzieningen. We zullen zien. Donderdag ben ik vertrokken naar Zanzibar. Het was heerlijk. Wel luxe hoor zo’n Resord. Ik zat in Chwaka Bay Resord, niet eens het meest luxe, maar ik voelde me echt een toerist. Zeker toen ik op zaterdag een tocht ging maken om te gaan snorkelen bij het koraalrif van Mnemba eilend. Ik kwam langs zo’n armzalige dorpjes…. En ik zag echt niemand die hele kleding aan had, de kinderen niet, maar ook de volwassenen niet. Alles met gaten en vuil. De eigenaar van Chwaka Bay had deze tocht voor me geregeld, gelukkig bij de plaatselijke bevolking, zodat zij er ook nog wat aan verdienen. Wel even spannend, want de taxichauffeur waarvan ik dacht dat hij de gehele trip zou begeleiden, bleek er alleen voor de taxi. Ik werd aan een andere man voorgesteld, hij zou de rest van de trip op zich nemen, dacht ik. We liepen een stuk over het strand en ik werd een bootje gewezen, waar ik in mocht stappen. De man legde 2 mango’s en een fles water op het bankje en verdween weer met een andere man. Na een half uurtje gedobberd te hebben (gelukkig lag het bootje vast) kwam er (weer) een ander met een kannetje petrol, tja das ook wel fijn voor onderweg. Ik dacht, daar gaan we dan, maar ook deze man verdween en kwam terug met 2 Duitse gasten. Haaa, gezellig dacht ik nog, gezelschap, maar er was een vergissing: of ik in dat andere bootje wilde stappen. (Later kwam ik ze bij het rif tegen, misschien niet van bootpoulen gehoord?) Afijn uiteindelijk kwam er een jonge gast, zie foto en hij laveerde zijn bootje door het lage water en door de nauwe doorgang van de baai met erg hoge golven, soms best een beetje eng, en kwamen uiteindelijk bij het rif aan. Okeeeeejjjjj… flippers aan, snorkel en bril op en plons in het water. Even oefenen met het ademen en we zwommen weg, hij eerst, ik in het kielzog om maar in boottermen te blijven. Allemachtig, wat ik toen allemaal zag, echt geweldig. Degenen onder jullie die al ooit gedoken of gesnorkeld hebben weten wel wat ik bedoel, aan de overigen kan ik het niet beschrijven hoe het was, maar mooooooooiii, echt prachtig, al die gekleurde vissen, inktvissen, zeesterren en koraal, echt ongelooflijk. We hebben een heel eind langs het rif gezwommen. Ik kon niet goed naar beneden duiken (teveel druk) maar het water was super helder en ik kon de steile wanden tot ver onder me zien. Wat een ervaring. Om nooit meer te vergeten. Helaas ook de avond die volgde, ik had vergeten mijn zonnebrand mee te nemen, maar mijn rug werd door een van de meisjes van het resord zachtjes ingewreven met echte aloë vera, rechtstreeks van de plant. De volgende dag heb ik Stone Town bezocht. Met een gids, die me in 4 uur tijd alle hoogtepunten heeft laten zien en me natuurlijk ook bij zijn vrienden de bekende spices ( nee madam echt niet, geen mzungu prijzen, jaja) heeft laten kopen. De slavenverblijven waren echt indrukwekkend. Ongelooflijk, wat zich daar moet hebben afgespeeld dat ze daar al die mensen gewoon inpropten en dan die verkoop. Ze werden geslagen met riemen en stokken. Als ze huilden waren ze te zwak en niet geschikt voor de verkoop. Afschuwelijk!! ’s Middags teruggevlogen naar Kili en de daaropvolgende dag weer met de bus naar Same. Al met al, het was een hele beleving, Zanzibar.
Daarna weer aan de slag in het ziekenhuis. Ik heb inmiddels goede gesprekken gehad met de directeur, dr. Kyungu over het opzetten van een werkgroep verpleegkundigen en het organiseren van het onderhoud van de afdelingen en de materialen. Ik heb degenen, die al in Nederland geweest zijn en degenen die nog willen gaan benaderd om lid te worden van deze werkgroep. Ook Bulili, de patron is positief. Met Anusiata heb ik het een en ander doorgesproken om een start te maken. De eerste vergadering zal plaatsvinden in de derde week van maart. Hierin volgt uitleg over het waarom en hoe het vorm te geven. Ik heb de agenda al klaar. Ik wil niet te enthousiast overkomen, maar ik heb hoop. Ga deze week ook aan de slag om van alle afdelingen in kaart te brengen, waar onderhoud nodig is en welke machines (allerlei: van een soort brommerambulance tot verlosbedden, couveuses, wasmachines, echo en overige diagnostische apparatuur) nog werken en zo niet of ze te repareren zijn en dan zo niet; weg ermee. Er is van geen enkel apparaat een gebruiksaanwijzing (meer). Dat ga ik ook regelen. Tenminste, ik wil van alle nieuw aan te schaffen of verkregen apparaten een gebruiksaanwijzing en deze verzamelen in een documentatiemap bij de directeur op het kantoor. En dan de verantwoordelijke aanwijzen via de werkgroep van verpleegkundigen.
Daarnaast heb ik het ook druk met allerlei familiebezoeken. Vorige week bij Kitera ontvangen en deze week naar Mbwambo en Anusiata. Overal even gastvrij ontvangen en natuurlijk moet je mee eten. Ze sloven zich allemaal vreselijk uit en ik voel me vaak schuldig dat ik het niet allemaal opeet. Maar jullie willen niet weten hoeveel er dan klaargemaakt wordt, wellicht vinden ze me te mager?? Maar met de beste wil van de wereld zal ik niet het Afrikaanse mama figuur krijgen. Ik blijf toch de, op dit moment bijna de enige, mzungu in Same. Maar zondag niet meer, dan komen Cristel en Nicoleete. Leuk, ik kijk er erg naar uit om hen met de Afrikaanse cultuur kennis te laten maken. Diverse familiebezoeken zijn al ingepland, daar kom je hier niet onderuit. Ga nu mijn verslag wegzenden, anders gaat het niet meer lukken met mijn resterende tijd van mijn laptop. Tot een volgende keer weer allemaal, lieve groet Marjorie