Nog een laatste week

Alweer het laatste verslag uit een nog steeds erg warm en maar niet meer helemaal droog Same. Het regenseizoen is begonnen.
Op zaterdag 14 maart ben ik halsoverkop toch nog vertrokken naar Bwambo. Een dorp, héél hoog midden in de bergen. DE vrijdag ervoor vertelde father Deo dat ik de volgende dag opgehaald zou worden om bij father/docter/automonteur/metselaar/tuinier en noem maar op, Beda in het Bwambo Health Centre te gaan werken. De planning was eigenlijk één week, maar omdat ik de 19de de eerste meeting had gepland voor de workgroup off nurses (let wel…… had, hierover later meer) werd het maar vier dagen. De chauffeur zou rond het middaguur op de diocese zijn. Nou, dat betekende dus dat ik niet idioot vroeg op hoefde en alle tijd had om mijn rugzak in te pakken. Ik vond het prima, vooral ook omdat we dan voor het donker in Bwambo zouden zijn. Dit is gezien de wegen in de bergen erg wenselijk. Het zijn nl. meer droge rivierbeddingen, die weliswaar uitgehakt zijn in de bergen, met grote keien verstevigd, maar vervolgens niet meer echt onderhouden. Tja, als het dan gaat regenen verschuift de boel nogal, waardoor het een groot gehobbeldebobbel is en dat dan af en toe langs behoorlijk diepe afgronden. Je snapt dus waarom niet in het donker….. Afijn, dat is uiteindelijk niet gelukt, want de chauffeur kwam pas om 17:00u en het is, ondanks dat het maar 70 km. is, twee uur rijden. Je zou denken, dat is net genoeg, maar ware het niet dat we ook nog iemand op moesten halen en die was volgens Tanzaniaanse begrippen keurig niet op tijd op de plek van bestemming. Ondertussen maar even water gehaald, want nu zijn we toch al laat. Om 18:00u reden we uit Same weg en op het moment dat we goed en wel de bergen in reden werd het snel donker. Zo’n beetje het enige wat hier snel gaat, hihi. Gelukkig was het een goede chauffeur en kwamen we veilig in Bwambo aan. Onderweg zag ik dat er boven op de berg brand was en dat verontrustte me behoorlijk. Toen ik ernaar vroeg waren ze nogal laconiek, ooh, dat geeft niet het is boven op de berg in de jungle, gaat vanzelf uit. Jaja… ik had het er niet zo op. Maar de volgende dag zag ik dat het vuur zich niet uitbreidde en na ’n halve dag had ik het zelf ook niet meer in de gaten. Die dag was dus zondag en ik ben netjes naar de kerk geweest. Sorry dat ik het zeg, maar het is toch echt niets voor mij. Dat knielen enzo, jeetje doet hartstikke zeer aan je knieën, zo lang als dat moet. En iedereen doet het, maar wel veel met hun Afrikaanse billen op het bankje achter ze. Groot gelijk! Die middag was dr. Beda weg en heb ik een beetje gewandeld. Durfde niet erg ver te gaan in deze onbekende omgeving, dus stortte ik me op mijn enig meegenomen boek. E-reader “thuis” gelaten, want ik zou wel tijd tekort komen, niet dus. ’s Avonds op tijd naar bed, na eerst een koude douche. Redelijk geslapen, op een matras met een héle diepe kuil, ik lag als een hamburger tussen een broodje. Maandag en dinsdag heb ik met veel respect en plezier met dr. Beda gewerkt. Heel anders dan Same, wel veel rustiger. Maar de manier van werken is ook hier in mijn beleving erg chaotisch en ad hoc, blijft wennen, denk niet dat dat mij gaat lukken. Nog even gauw een formulier gemaakt op de computer, zodat ze in het vervolg ook de hartactie kunnen noteren en een voor input en output en een lesje gegeven over prematurenkuren., n.a.v. een prematuur die geboren was bij een zwangerschapstermijn van 35 weken, maar wel met een gewicht van 2500gr. Ze zouden de volgende dag naar huis mogen. Ik vroeg aan dr. Beda hoe het dan met de voeding gaat, mijn collega’s weten wel waar ik het over heb. De baby dronk (nog) goed, maar sliep ook veel. Ik heb aan dr. Beda uitgelegd dat deze baby’s vaak de eerste dagen wel drinken, maar dat dan hun energie op is en ze het af laten weten. Nou dat verklaarde veel: Nu begreep hij waarom deze baby’s vaak na een of twee maanden thuis toch nog dood gingen. Ondervoeding dus. Hij heeft het meteen ook uitgelegd aan de verpleegkundigen daar en de moeder mocht wel na een paar dagen naar huis met de instructie dat als deze niet meer aan de borst wilde of heel veel sliep ze terug moest komen voor sondevoeding. Nu maar hopen dat het goed gaat. In de middag ben ik weer een stukje gaan lopen, de andere kant op. Prachtige uitzichten. Momenten om stil te staan en enorm te genieten. Zo stil en zo weids, echt prachtig!! Je wordt overigens wel raar aangekeken als je gewoon maar loopt om te lopen. De bevolking hier loopt altijd met een doel, niet om gewoon te wandelen. Van het ene dorp naar het andere om water of brandhout te halen. En steeds groeten natuurlijk. Er wordt daar wat afgegroet. En dat niet alleen, er was een vrouw die me bij de hand nam en ze had het over rafiki en hospitali en rudi. Ik begreep er niets van, maar ze nam me mee en ik dacht, naar haar huis. Wij de berg af, allemaal kleine “paadjes”, een beetje zoals wij bergwandelen, maar dan het klautergedeelte. Uiteindelijk arriveerden we bij rafiki (vrienden) en wat bleek…..ze ging op visite bij iemand die 2 weken daarvoor bevallen was. Ik werd vol enthousiasme ontvangen en moest beloven om als ik weer een keer naar Bwambo kwam hen zeker te bezoeken. Met handen en voeten en enkele woorden kiswahili enige conversatie gehad. Na 15 min. klauterden we weer naar boven. De dame ging terug naar het ziekenhuis om te koken voor familie die opgenomen ligt. Daar is een speciale keuken voor gebouwd vlak bij het ziekenhuis. We namen afscheid en ik bleef een beetje beduusd achter. Wat een ervaring weer. Woensdagochtend om 6u weer vertrokken richting Same, waar we om 8u arriveerden. Na het ontbijt op de diocese zijn we naar het SDH gegaan om dr. Kyungu te treffen. Dat is gelukt en we (=dr. Beda en ik) hebben hem kunnen overhalen om voor de wasmachines ook een elektriciteit stabilisator aan te schaffen. Ook zijn we bij de DAD geweest. Dit is degenen die aan het hoofd staat van het hele district. Je zou denken, die heeft het retedruk, maar ze zat aan een leeg???? bureau de krant te lezen, hand onder haar kin Nou ja en ik maar denken al die tijd dat ze geen tijd had. In eerste instantie keek ze tamelijk verveeld op, maar ik kan me vergist hebben. Ze verwelkomde mij officieel, maar vriendelijk. Maar het maakt niet uit, ik heb haar gezien, mezelf voorgesteld en wat vragen kunnen stellen, o.a over de internetverbinding in het ziekenhuis, die nog steeds niet werkt. Hierover was ze zeer verbaast en zei dat ze er achter aan zou gaan bij de council.
Daarna ben ik enkele dagen bezig geweest om een simpel documentje ( de instructie voor de wasmachine) uit te laten printen en lamineren. Je denkt dan in een ochtendje klaar te zijn, maar ik had het kunnen weten. Na alles keurig te hebben opgeslagen op mijn USBstick liep ik naar het dorp. De dame die normaal de prints uitdraait was jammer genoeg niet aanwezig, pas om 14u. Dan maar even iets anders regelen. Een cover voor de wasmachines, om ze een beetje uit het stof te houden. Eerst stof gekocht, niet van de rol, maar een heel groot gordijn, waarvan ik dacht dat het wel genoeg stof zou zijn. Een naaister gevonden en haar met veel handen en voeten, zelf mee op de grond knippen, uitgelegd wat de bedoeling was. Ze had het begrepen en ik beloofde om die middag terug te komen. En warempel:; het was gelukt, ik heb 2 covers voor de wasmachines. Fijn, nu de prints. Het was druk bij de stationairy en de printer werkte niet optimaal (hoe kan het ook). Eindelijk was ik na een uurtje wachten aan de beurt. USB in de computer, scannen (dat dan wel) en openen wat ik nodig had. En ja hoor; druk op de knop…….. neeeee hè….…stroom valt uit. Op Tanesco kun je niet vertrouwen. Dan maar de generator, maar daar moest eerst petrol voor gehaald worden. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk ben ik na 2 uur zonder prints vertrokken, de generator kregen ze niet aan de praat. Dan de volgende dag maar terug. En jaaaaaa, het is gelukt; In de laatste week, op het nippertje: Ik heb 8 prachtig gelamineerde vellen met de gebruiksaanwijzing voor de wasmachine. Nog laten vertalen in Kisahili en het netjes op de muur boven de machines geplakt en een ochtend besteedt aan het instrueren. PROJECT WASMACHINE GESLAAGD!!!!! Tot nu toe, ik ben in de buurt gebleven. Sam heeft het schema voor onderhoud. Iedereen is laaiend enthousiast, heel leuk, maar het blijft spannend. Ik ben héél benieuwd.
Nu nog even over de werkgroep verpleegkundigen, Zoals ik al eerder schreef, we zouden de 19de bij elkaar komen, zij het niet dat Anusiata door de DAD weggeroepen werd. Dit ging dus niet door, maar de week erna zouden we op woensdag bij elkaar komen. Ik was in het ziekenhuis en verwittigde me ervan dat iedereen er om 13u zou zijn. Echter……… het laat zich raden; Anusiata moest naar Moshi voor een of andere bespreking. Ik baalde als een stekker. Blijkbaar is het toch niet belangrijk genoeg voor hen, dacht ik. Ze vond het echter heel erg me zo teleur te stellen en wilde het zonder haar door laten gaan. Maar dat wilde ik niet, zei was mijn steunpilaar en ik wilde haar er zeker de eerste keer bij hebben of misschien wilde ik het al helemaal niet meer. Ik opperde dan ook om het maar te laten zitten, maar daar wilde ze niets van weten.
Uiteindelijk hebben we op gisteren de eerste meeting gehad en deze is goed verlopen. We hebben het over verschillende doelen gehad en ik voelde enthousiasme, ze gaven me de indruk er aan te willen gaan werken. Er kwamen ook suggesties hoe het aan te gaan pakken en ze waren duidelijk betrokken. Ik heb ze aangesproken op hun verantwoordelijkheid om het te laten slagen en dat ze het niet af kunnen doen met; maar we hebben de middelen niet. Dit is nl. niet altijd het geval en ik heb dat ook gezegd. Aan het einde van de vergadering werd er een nieuwe datum geprikt, ze willen het in deze beginfase iedere maand. Mij best, ik ben heel nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren.
Verder ga ik deze laatste week besteden aan het organiseren van het whitebord, met daarop de dagelijkse verantwoordelijkheden en de namen van de verpleegkundigen, die hier zorg voor moeten dragen. Het is de bedoeling dat dit nog voor mijn vertrek in Maternity Ward duidelijk zichtbaar aan de muur hangt.
Mijn laatste familiebezoekjes bij Karani en Perpetua heb ik vorig weekend afgelegd. Heel leuk om ook Perpetua weer te ontmoeten. Ze is nog steeds actief met de Wachome Group. Het hostel, waar ik de vorige keer aan gesponsord heb staat er en is prachtig. Er wonen door de week zo’n 10 leerlingen van de secundairy school. Als dit hostel er niet stond zouden ze niet naar school kunnen, omdat dat te ver weg is. Niet ieder dorpje heeft een secondairy school, vandaar.
Als laatste van dit verslag wil ik iedereen bedanken die een storting op mijn rekening heeft gedaan voor het Mama Kevina Hope Centre. Het is een bedrag geworden van 850.000 TSH (€ 450). Ik ga het volgende week dinsdagavond ( dan organiseren ze een afscheidsetentje) aan sister Feliciana geven.
Nog een laatste weekje hier en dan ben ik weer terug. Hoop met Sam (techneut van het ziekenhuis) het programma voor maintenance nog door te nemen.
Ondanks dat ik het hier weer heel goed heb gehad kijk ik er erg naar uit om weer terug te komen. Zal blij zijn om iedereen weer te zien, vooral mijn kleine hummeltjes, die nu toch weer drie maanden “groter”zijn.
Dag lieve allemaal, ik schrijf als ik thuis ben nog een afsluitend berichtje.